با توجّه به مطالب مذکور در بخش سابق معلوم میشود افرادی کـه توسّل نمیکنند يـا مخالف بـا توسّل هستند و آن را شرک میخوانند، چه ظلم عظيمی بر خود روا میدارند و خود را از بالاترين برکات که فيض عظيم دعای حضرت رسول خدا(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) و اهلبيت(عَلَيهِمُ السَّلام) است، محروم میکنند. توسّل به آن بزرگواران بدين معناست که انسان از آن بزرگواران میخواهد که برای او استغفار کنند تا خداوند او را ببخشد «يا اَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا اِنّا كُنّا خاطِئين»[1]، چراکه برکات عظيمی در دعای آنان که مقرّبان درگاه الهی هستند، وجود دارد و خداوند خود وعده فرموده که اگر رسول خدا(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) دعا کنند، حتماً شما را خواهم بخشيد. بيان و کلام قرآن الی یوم القيامه جاری و ساری است. امروز هم بندگان خداوند که اين آية شريفه را میشنوند، مورد خطاب خداوند متعال هستند و بيـانگر اين حقيـقت است کـه هرچند رسـول الله(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) و اهلبيت(عَلَيهِمُ السَّلام) بجز حضرت امام زمان(عجِّلاللهُتعالیفَرَجَهُالشَّريف)، در حيات ظاهری حیّ و حاضر نيستند، ليکن طبق بيان نورانی «اِنَّ مَيِّتَنا لَمْ يَمُت»[2] هر زمان که کسی به آن بزرگواران رجوع کند و به زيارت آنان مشرّف شود و چه از دور يا از نزديک آنان را مورد خطاب قرار دهد، آن بزرگواران او را میبينند و کلامش را میشنوند و پاسخ میفرمايند. اگر انسان به اين حقيقت واقف گردد که وقتی به زيارت مشـاهد مقدّسه مشرّف میشود، به زيـارت قبور آن بزرگواران نمیرود؛ بلکه به زيارت امام حیّ و حاضر مشرّف میشود، با يقين کامل، آن بزرگواران را اينچنين زيارت میکند که: «اَشْهَدُ اَنَّكَ تَشْهَدُ مَقامی وَ تَسْمَعُ كَلامی وَ تَرُّدُ سَلامی»[3]. چنين کسی ابتدا با يقين قلبی در برابر بدبندگیهای خود توبه کرده و سپس آنان را شفيع قرار میدهد و ملتمسانه از آنان درخواست میکند که او را دعا کنند و در نزد خدای متعال شفاعتش نمايند، همانطور که در دعای جامعه کبيره میخوانيم: «يا وَلِیَّ اللهِ اِنَّ بَيْنی وَ بَيْنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ ذُنُوباً لا يَاْتی عَلَيْها اِلّا رِضاكُمْ ... اَسْاَلُكَ اَنْ تُدْخِلَنی ... فی زُمْرَةِ الْمَرْحُومينَ بِشَفاعَتِهِمْ»[4]. توسّل و دعای آنان در حق انسان شفاعت است ولذا دعـا و شفـاعت آن بزرگواران فقط شـامل آن دسته از افرادی نمیگردد که در زمان حيات آنان بودند، بلکه امروز هم هر کسی که از دور توسّل کند و يا از نزدیک به زيارت آنان مشرّف شود، در صورتی که توبه کند و از خداوند استغفار نمايد و سپس از رسول خدا(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) و اهل بيت(عَلَيهِمُ السَّلام) که نورالله، عينالله، اُذُنالله، سمعالله و بصرالله هستند، درخواست کند که او را دعا کنند، يقيناً آن بزرگواران را شنونده و خداوند را آمرزندة مهربان خواهد يافت «لَوَجَدُوا اللهَ تَوّاباً رَحيماً».
1- ای پدر ما طلب آمرزش کن برای ما گناهانمان را همانا ما خطاکاران هستيم (مبارکه يوسف(عَلَيهِالسَّلام)/97).
2- همانا مردة ما نمیميرد (بيان نورانی امام علی(عَلَيهِالسَّلام)؛ بحارالانوار، ج26، ص6).
3- شهادت میدهم اينکه تو میبينی مقام مرا و میشنوی کلام مرا و برمیگردانی سلام مرا (مفاتيحالجنان، فرازی از زيارت امام رضا(عَلَيهِالسَّلام)).
4- ای ولیّ خداوند، همانا بين من و بين خداوند عزّ و جلّ گناهانی است که در دنيا محو کنندهای بر آن نيست مگر با رضايت شما ... درخواست میکنم از تو اينکه داخل کنی مرا... در زمرة رحمشدگان با شفاعتشان (مفاتيحالجنان، فرازی از زيارت جامعه کبيره).