يکی از اعمالِ بافضيلت ماه شريف شعبان، صلوات شعبانيّه است؛ در اين صلوات عظيمالشّأن، حضرات ائمّة اطهار(عَلَيهِم السَّلام) را با عبارت «اَلْكَهْفِ الْحَصينُ»[1] میخوانيم و اين حقيقت روشن میگردد که اگر انسان به ابواب توحيد که حضرات معصومين(عَلَيهِم السَّلام) هستند متوسّل و متمسّک گردد، و اميدوار باشد که آنان، او را شفاعت میکنند و به توحيد میرسانند، اميد است که بخشوده گردد و پاک شود و به محفل پاکان راه يابد. تنها پناهگاه امن و امان الهی، کهف حصين اهلبيت(عَلَيهِم السَّلام) است و منهای شفاعت ايشان نمیتوان وارد شد. پس برای پذيرفته شدن در پيشگاه الهی بايد به پناهگاه رفت و به غار اهلبيت(عَلَيهِم السَّلام) پناه بُرد، همانطور که خداوند متعال فرمود: «وَ اْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ اَبْوابِها»[2] به خانة توحيد از درهای آن وارد شويد. درهـای توحيـد، حضرات معصومين(عَلَيهِم السَّلام) هستند «نَـحْنُ اَبْـوابُ الله»[3].
يکی ديگر از بافضيلتترين اعمال ماه شريف شعبان، خواندن مناجات شعبانيّه است. مناجات شعبانيّه مناجاتی از حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) است که تمام حضرات معصومين(عَلَيهِم السَّلام) آن را خواندهاند. اين مناجات، سرشار از عشق و محبّت و توحيد و معرفت است. اگر تا به امروز موفّق به خواندن آن نشدهايم، حتماً هر روز يک بند از آن را با ترجمه بخوانيم تا متوجّه گرديم که چطور امام(عَلَيهِ السَّلام) ما را به اميدواری به رحمت خداوند و برای اهليّت يافتن با ميزبان کريم و بهرهمندی از فيوضات و برکات عالية اين ماه دعوت میفرمايند.
میهمان باید با میزبان سنخیّتی داشته باشد. همانطور که «منتظِر باشد شبیه منتظَر»، همانگونه هم میهمان باید شبیه میزبان باشد ولذا شایسته است طهارتی برای خود فراهم آوریم که لایق میزبان گردیم و این مناجات عظیم الشأن برای پاکی و طهارت، نسخههای شفابخشی را ارائه میدهد.
1- پناهگاه استوار
2- و داخل شويد خانهها را از درهای آن (مبارکه بقره/189).
3- ما بابهای خداوند هستيم (بيان نورانی امام سجّاد(عَلَيهِ السَّلام)، بحارالانوار، ج24، ص12).