عمر انسان، سرمایة عظیم القدر و ارزشمندی است که از طرف خدای سبحان اعطا شده است و انسان وظیفه دارد که از این سرمایة گرانقدر، حُسن استفاده نماید. اگر انسان برای عمر خود برنامه ریزی مفید و الهی و عُقلایی نداشته باشد، دشمن برای او برنامه ریزی میکند، همانطور که اکنون برای اغلب مردم برنامه ریزی کرده است. پس شایسته است که برای ساعات عمر خود بخیل باشیم. بخل در همه موارد مذموم است، لکن تنها موردی که بخل در آن مورد تجلیل خداوند سبحان میباشد، عمر است. خداوند متعال دوست دارد که انسان برای ساعات عمرش بخیل باشد و آن را هدر ندهد. اما متأسّفانه بشرِ امروزی از کوچک تا بزرگ و از کودک تا سالمند، با مشغول شدن به انواع برنامه های کامپیوتری و سایتهای اینترنت یا تماشای انواع برنامه های ماهواره، عمر گرانمایة خود را بسیار ارزان میفروشند. حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) به جناب ابوذر می فرمايند: «يا اَباذَرٍّ كُنْ عَلى عُمُرِكَ اَشَحَّ مِنْكَ عَلى دِرْهَمِكَ وَ دينارِك»[1] ای اباذر، برای عمرت بیشتر از مال و ثروت و درهم و دينارت، بخیل باش. آنچه که حفاظت کردنی است، عمر میباشد، چراکه سرمایه ای است که وقتی از دست رفت، دیگر برنمی گردد. در بیانی نورانی از حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) مذکور است: «اِضاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّه»[2] ضایع کردن فرصت، مایة غم و غصه است. براستی خسارت است که عمر گرانمایه، صرف برنامه های مبتذل یا لهو و لعب و بیهوده، و نوشتن و خواندن پیامکهایی گردد که اهل دنیا با آنها مشغول شوند و بخندند. البته استفاده مفید از وسایل ارتباط جمعی، هیچ وقت منع نشده است، به عنوان نمونه: کسانی که به زبان انگلیسی تسلّط دارند، میتوانند احادیث ائمه اطهار(عَلَيهِم السَّلام) را ترجمه کنند و آنها را در سایتها بگذارند، تا در سراسر دنیا مردم از تعالیم الهی بهره مند شوند و به این ترتیب، از اجر عظیم بهره مند گردند، وگرنه مشغول شدن با انواع برنامه ها و گشت و گذار در سایتها، اگر گناه هم نباشد، صرف عمر گرانمایه است که خداوند آن را برای کمال انسان و به عنوان سرمایه به او هبه نموده است. براستی، برای جوانی که از این همه معـارف عالیه بهره مند شده، برازنده نیست کـه عمر گرانقدر خود را در چت کردن و لهو و لعب و... تلف کند و حقیقتاً که اینگونه عمر را آتش زدن و خاکستر کردن، برای انسان خیلی سنگین تمام خواهد شد و در روز قیامت جوان خواهد دید که جوانی با همین داشته ها و ودایع، خود را جاویدان کرده، ولی او مشغول بازی بوده و عمر را هدر داده و تمام استعدادها و ودايع درونی خود را خاکستر کرده است.
قابل توجه است: اهل دنیا، با بزرگ شدن، اسباب بازیهایشان نیز عوض میشود و عروسکها به مبل و فرش و ظروف و تجمّلات تبدیل میشوند. خوشـا به حال کسـانی که برای خداوند زندگی می کنند، شبانه روز برای مردم زندگی کردن، سرانجامی جز هدر دادن توان و نیرو و استعدادها و ودایع خدادادی نخواهد داشت.
1- بحارالانوار، ج74، ص78
2- نهج البلاغه مرحوم دشتی، حکمت 118