بیستم ذیحجة الحرام به روایتی، و هفتم صفر به روایتی دیگر ولادت باسعادت حضرت امام موسی کاظم(عَلَيهِ السَّلام)، هفتمین امام و نهمین معصوم است. از محضر اساتید محترم استفاده شده است که اگر ولادت یا شهادت معصومی در دو روز روایت شده باشد، باید هر دو را اصیل و محترم شماریم. آن بزرگواران همگی، نور واحده هستند و درواقع چهارده نور در یک چراغ می باشند. اگر حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام) کریم اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) هستند، یعنی همۀ حضرات کریم اند. اگر وجود مقدّس امـام رضا(عَلَيهِ السَّلام) عالِم اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) هستند، همۀ آن بزرگواران عالِم هستند و اگر حضرت امام موسی کاظم(عَلَيهِ السَّلام)، کاظم و باب الحوائج هستند، یعنی همۀ امامان کاظم می باشند، ولیکن اگر هر کدام از آن بزرگواران به صفتی مشهور شده اند، بنا به شرایط و اقتضای زمانِ امامت آنان بوده که وقایعی در آن زمان اتفاق افتاده که باعث شده این صفت در آن بزرگواران بروز و ظهور بیشتری داشته باشد. لذا هرکدام ویژگی هایی داشته اند و ویژگی امام کاظم(عَلَيهِ السَّلام) هم این بوده که صبر و حلم و کظم غیظ و عفو و گذشت در آن بزرگوار در اوج مرتبۀ خود قرار داشته است.
کظم غیظ به معنای فرونشاندن خشم است. استاد جوادی آملی در این راستا مطلبی دارند که خلاصه ای از آن چنین است: «مَشک وقتی پر از آب شد، هرگز آبش را فرونمی برد، ولی انسان وقتی از خشم پر شد، خداوند را یاد می کند و خشمش را فرو می برد». حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) چه زیبا می فرمایند: «مَنْ كَظَمَ غَيْظاً وَ هُوَ قادِرٌ عَلٰى اَنْ يَنْفَذَهُ مَلَاَهُ اَمْناً وَ ايماناً»[1]، کسی که پر از خشم شود و خشمش را فرو خورد، درحالی که قادر به ابراز آن است، خداوند در روز قیامت قلبش را پر از امن و آسایش می کند. کظم غیظ در همه حال زیباست، لکن در فضای خانواده و در برابر پدر و مادر و همسر و فرزندان زیباتر است. خداوند متعال در مبارکۀ آل عمران در توصیف متّقین می فرماید: «وَ الْكاظِمينَ الْغَيْظَ وَ الْعافينَ عَنِ النّاس»[2] متّقین کسانی اند که خشم خود را فرو می برند و مردمان را عفو می کنند. یعنی اگر انسـان این دو صفت را نـداشت، هرگز متّقی محسـوب نمی شود. صبر و حلم و عفو و گذشت و تواضع و فروتنی و... همه از اوصاف کمال هستند. اگر به حضرات معصومین(عَلَيهِم السَّلام) انسان کامل می گوئیم، به این علت است که تمام اوصاف کمالی پروردگار در وجودشان نمود و ظهور کامل دارد و مظهر اوصاف الهی اند و همانند خداوند صبور و عفوّ و رئوف و مهربان هستند.
پس معلوم می شود اگر مؤمن هستیم، ولی عفو و گذشت و کنترل خشم و کظم غیظ ما کم است، این مقدار از انسانیّت کم داریم. هرچه این اوصاف در انسان بیشتر شود، گامی به انسانیّت نزدیکتر شده است و وقتی تمام این اوصاف در اوج مرتبۀ خود قرار گرفت، می شود انسان کامل که حضرات اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) می باشند و خداوند متعال امـام موسی کاظم(عَلَيهِ السَّلام) را با این صفت انسانی (کظم غیظ) تجلیل می فرماید.
وقتی استفاده کردیم که ارتباط با حضرات معصومین(عَلَيهِم السَّلام) از طریق ارتباط با اوصاف آن بزرگواران است، پس معلوم می شود یکی از راه های ارتباط با امام کاظم(عَلَيهِ السَّلام) فرو بردن خشم و کظم غیظ و ملبّس شدن به صفت کاظم است، ولذا شایسته است نگاهی به پروندۀ اعمال خود بیندازیم و توجه نماییم که چقدر با آن بزرگوار ارتباط برقرار کرده و چقدر با ایشان بیعت کرده ایم و چه اندازه شیعۀ آنان محسوب می شویم؟ حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) شیعه را چنين معرّفی می فرمایند: «شيعَتُنَا الْمُتَباذِلُونَ فی وَلايَتِنا»[3] شیعیان ما بذل کنندگان در راه ولایت ما هستند، یعنی شیعیان ما در راه ما، مال و جانشان و آبرو و مقامشان را بذل می کنند.