با توجه به اینکه کلام و بیان قرآن ناطق در کنار قرآن نازل جاویدان است، لذا در آغاز درس تیمّناً و تبرّکاً، یک بیان نورانی از حضرت امام حسن عسکری(عَلَيهِ السَّلام) استفـاده میشود. آن بزرگوار میفرمایند: «جُعِلَتِ الْخَبائِثُ كُلُّها فی بَيْتٍ وَ جُعِلَ مِفْتاحُهَا الْكَذِب»[1] تمام بدیها و پلیدیها در خانهای قرار داده شده و کلید آن، دروغ قرار داده شده است. از اینرو وقتی از پیامبر(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) پرسیدند که مؤمن دروغ هم می گوید؟ حضرت با تأکید فرمودند: «نه! مؤمن هر گناهی ممکن است انجام بدهد، اما هرگز دروغ نمی گوید. کسی که دروغ بگوید ایمان ندارد و اصلاً مؤمن نیست»[2]. در بیان نورانی دیگری از حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) آمده است: «هنگامی که شخصی دروغ می گوید، بوئی متعفّن از او برمی خيزد و ملائکه بخاطر آن بوی بد از وی دور می گردند»[3]. «اَعاذَنَ اللهُ مِنها».