هدف از خلقت انسان، تربيت و هدايـت و رسيدن به کمال مطلق ميباشد و لذا تمام برنامههاي جهان، اعمّ از ارسال رسل، انزال کتب، وضع احکام و عبادات و ... در همين راستا تنظيم گشتهاند و ابزار تکامل و وسيلة کمال انسان ميباشند و پُرواضح است که منظور از اين کمال، کمال جسماني و مادّي نميباشد، بلکه مراد، کمال روحي و معنوي است که انسان به سوي آن در حرکت ميباشد.
از جمله قوانين و سنتهاي پروردگار که براي کمال انسان وضع شده است، قانون ازدواج ميباشد. از اينرو ازدواج نه تنها مانع کمال نميباشد، بلکه وسيلة تکامل است؛ چرا که ممکن نيست خداوند متعال جريان هستي و آفرينش را رو به کمال مقرّر فرمايد ولي قانون وضع شده از سوي او در همين راستا نباشد. پس معلوم ميشود که زن و شوهر هر کدام براي اِکمال يکديگر ميباشند و در تکامل همديگر نقش بسزايي دارند و پُرواضح است که تحقّقِ تکاملبخشيِ زن و مرد در صورتي امکانپذير است که هر يک از طرفين، خود، صاحب کمال باشند تا از کمالات روحي و معنوي همديگر بهرمند شوند و باعث تقويت و اِکمال يکديگر گردند و در پيشرفتِ همديگر، تأثيرگذار باشند که عاليترين نمونة آن، ازدواج وجود مقدّس حضرت فاطمه زهرا(سَلامُاللهِعَلَيها) با حضرت امام علي(عَلَيهِالسَّلام) ميباشد؛ ايشان آنچنان عظمت روحي داشتند که موجب اکمال همسري به مانند حضرت علي(عَلَيهِالسَّلام) گشتند و بيان نوراني «نِعْمَ الْعَونُ عَلي طاعَةِ اللهِ»[1] از لسان مبارک حضرتعلی(عَلَيهِالسَّلام) در توصیف همسرشان حضرت فاطمه زهرا(سَلامُاللهِعَلَيها) مؤيّد اين حقيقت میباشد.
1- خوب ياوري است بر طاعت خداوند (بحارالانوار، جلد43، ص117).