ماه مبارک رمضان عید اولیای الهی است. تمام عیدها هر چقدر هم عظمت داشته باشند، مدّتشان یک روز است، لکن تمام ساعات و لحظه ها و روزها و شبهای ماه مبارک رمضان عید است، ولذا خدای سبحان را سپاس می گوییم که توفیق تشرّف به این عید عظمی را به همۀ ما عنایت فرمود «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی هَدانا لِهذا وَ ما كُنّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا اَنْ هَدانَا اللهُ»[1]. اگر خداوند انسان را به این میهمـانی عظیم دعوت نمی فرمود، چگونه می توانست به این همه برکات و فیوضات راه یابد؟ از اینرو خداوند با دعوتش انسان را تکریم فرموده است. اگر انسان به یقین دریابد که در این میهمان سرای الهی، چه برکاتی نهفته است و چه عنایاتی از رحمت خاصۀ الهی در آن وجود دارد و خداوند با چه نعماتی از او پذیرایی می فرماید، یقیناً لحظه لحظه های آن را مغتنم می شمارد.
قابل توجه است که: وقتی سخن از میهمانی و ضیافت می باشد، اکرام مهمان و پذیرایی از او، همراه با آن ضیافت و میهمانی مطرح می شود. هر میزبانی، به میزان توان و وُسع مالی خود از میهمانانش پذیرایی کرده و آنان را تکریم می نمايد. حال وقتی خداوند با آن همه عظمت و قدرتش که ملک و ملکوت از آنِ اوست «وَ لِلَّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ»[2]، «وَ لِلَّهِ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ»[3]، «وَ لِلَّهِ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ»[4]،بندگانش را به میهمانیِ خود دعوت فرموده و میزبانی ایشان را عهده دار گشته و دعوت را توسّط حضرت رسول اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) ابلاغ فرموده است، چگونه از میهمانانش پذیرایی می فرماید. امّا سؤالی پیش می آید که چرا خداوندی که حاکم و مالک آسمانها و زمین است، میهمانانش را با گرسنگی پذیرایی می فرماید؟ پاسخ این است که: خدای سبحان، آن معلم ازل و ابدِ انسان، که هیچ معلّمی همانند خداوند، شاگردانش را دوست ندارد، می خواهد در ادبستان دنیا، بندگانش را ادب فرماید و تربیت کند و این تربیت، یک پیام جاویدان دارد. گرچه در میهمانی ماه مبارک رمضان، جسم انسان هم شرکت دارد و روزه برای سالم سازی جسم و تن نیز مفید است و مواد و چربی های زاید بدن را ذوب می کند، ولی بالاتر از میهمانی جسمانی و ظاهری، میهمانی روح و جان می باشد، و خداوند می خواهد در این میهمانی، روح انسان را تربیت فرماید و جان او را نموّ دهد و فربه نماید و شکوفا کند و بالأخره جان به بار نشیند. ماه مبارک رمضان برای فربه شدن جسم انسان نیست، بلکه برای فربه شدن روح و جان است. بزرگـان دین از فربه شدن هلال مـاه پیـام ها و پندها اخذ کرده اند. همانطور که روز به روز هلال ماه ضخیم تر می گردد و فربه تر می شود، همانگونه روح و جان انسان نیز روز به روز باید رشد یابد و فربه تر و ضخیم تر گردد و نباید در یک جا متوقف بماند. انسان به دنیا آمده تا صعود کند، قرآن به زمین نازل شده تا انسان بالا رود و ماه مبارک رمضان نقش بالاتری برای صعود دادنِ جان انسان بر عهده دارد. جان و روح و ارادۀ انسانی که ضعیف شده، با روزه داری فربه و قوی می شود. اینکه انسان مرتب تصمیم می گیرد خوب باشد، ولی باز بد می شود، عهد می بندد و باز عهدشکنی می کند، می خواهد عصبانی نشود و کنترل نفس و غضب را داشته باشد، ولی نمی تواند، تصمیم می گیرد کم بخوابد، ولی باز نمی تواند، تصمیم می گیرد صبور و بردبار باشد، ولی موفق نمی شود، عهد می بندد آنچه را که خداوند راضی نیست، نبیند و آنچه را که خداوند راضی نیست، نشنود، ولی نمی تواند، علّتش این است کـه اراده اش ضعیف شده و بی اختیار در مسیر گناه حرکت می کند، و روزه داری موجب می شود که ارادۀ انسان تقویت گردد و جانِ او تربیت شود و قدرت یابد. وقتی انسان روزه می گیرد و نمی خورد و نمی آشامد و نفس خود را کنترل می نماید و تمریـنِ خویشتن داری می کند، این ارادۀ تضعیف شده را، تقویت می نماید تا ان شاء الله تعالی بعد از پایان ماه مبارک رمضان، غیر از آن انسانی باشد که در آغاز ماه مبارک بود، و درواقع پایانِ ماه شعبان و آغاز ماه مبارکِ روزه دارِ حقیقی، با پایانِ ماهِ مبارک و آغاز ماه شوّالِ او تفاوت بسیار دارد و بطور کلی یک تحوّل درونی در وجود او حاصل شده است.
پس نتیجه اینکه: خداوند متعال با ميهمانی عظیم و فراخوان عمومی ماه مبارک رمضان، می خواهد ارادۀ بندگانش را تقویت فرماید و روح و جانشان را رشد و صعود دهد و به این سبب میهمانانش را با گرسنگی و تشنگی پذیرایی می فرماید.
«بارالهـا! بـه روان مقدّس حضـرت محمّـد و آل محمّـد(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) درود فـرسـت و در امـر ظـهـور و فـرج مـولا و مقتـدایـمـان حضـرت ولیّ عصر(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) تعجیل بفرما. پروردگارا! توفيق بيداری از خواب گران غفلت و توبۀ حقيقی از تمام خطاها و قصورها و معاصی به همۀ ما مرحمت بفرمـا. خداوندا! همۀ ما را از شرّ نفس و شيطان و سقوط در ورطۀ هلاکت معنوی، مصون و محفوظ بفرما و توفيق هجرت معنوی و باطنی به همۀ ما عنايت بفرما. پروردگارا! همۀ ما را از شيعيان و پيروان حقيقی حضرات اهل بيت عصمت و طهارت(عَلَيهِمُ السَّلام) مقرّر بفرما و از شفاعت کبرای آن بزرگواران بهره مند بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرمـا. به مسلمانان ستمدیده علی الخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق، سوریه و يمن نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»
[1]- ستايش مخصوص خداوندی است که هدايت کرد ما را به اين، و هدايت نمی يافتيم اگر هدايت نمی کرد ما را خداوند (مبارکه اعراف/43).
[2]- و برای خداوند است پادشاهی آسمانها و زمين (مبارکه نور/42).
[3]- و برای خداوند است خزينه های آسمانها و زمين (مبارکه منافقون/7).
[4]- و برای خداوند است لشکريان آسمانها و زمين (مبارکه فتح/7).