در آیۀ شریفۀ صد و چهل و شش چند مطلب در مورد منافقان استفاده شد که خلاصۀ آنها و ادامۀ مطالب در این زمینه، ذیلاً استفاده میگردد:
مطلب اوّل: خداوند متعال، آن تبهکاران و بیراههروندگان را که عمری به غفلت سپری کردند و راه کفر و شرک و معصیت را پیمودند، ولی توبه کردند، داخل مؤمنین میسازد. با وجود اینکه بدترین افراد منافقان هستند، ولی بعد از توبه، با مؤمنین و همراه مؤمنان میشوند. آیۀ شریفۀ صد و چهل و شش، بیانگر قدرت توبه است. منافقان با وجود سوء پیشینه ای که داشتند، به شرط توبه، مشمول عفو و آمرزش الهی قرار میگیرند.
مطلب دوّم: علامه طبـاطبـائی(رَحمَةُاللهِ عَلَیه) در مورد «مَعَ الْمُؤْمِنينَ» میفرمایند: خداوند متعال فرمود: «مَعَ الْمُؤْمِنينَ» و نفرمود: «مِنَ الْمُؤْمِنينَ». آن زمانی که آنان در توبهشان مستحکم و پابرجا ماندند و ایمان در جان و دل و قلبشان مستقر شد، آن موقع «مِنَ الْمُؤْمِنينَ» میگردند.
مطلب سوّم: خدای سبحان شرایط توبۀ حقیقی را که فرد گناهکار را «مَعَ الْمُؤْمِنينَ» میکند، این چنین بیان میفرماید که: گناهان قبل از توبه را اصلاح کنند «وَ اَصْلَحُوا»، و به عروة الوثقای دین چنگ زنند «وَ اعْتَصَمُوا بِاللَّهِ»، و خالص و صادقانه به این باب وارد شوند و دینشان را برای خداوند خالص کنند «وَ اَخْلَصُوا دينَهُمْ لِلَّهِ». مجموعۀ این سه شرط، حقیقت توبه را تشکیل میدهد و با این سه شرط، انسان به حقیقت بندگی نائل میگردد.