خداوند متعال، تمام برنامههای هستی را برای انسان پند و اندرز و وسيلة عبرتگيری قرار داده است که از عالیترينِ آنها دو ماه شريف رجب و شعبان است که دو سکّوی پرواز هستند و خدای سبحان اين دو ماه را به عنوان دو بال پرواز برای اوج گرفتن در ملکوت ماه مبارک رمضان قرار داده است. ماه شريف رجب چشمة فيّاض حضرت احديّت میباشد. ماه رجب، ماه بزرگ خدای تعالی است و برای آن مقدّر شده که انسان خداگونه شود و به صفاتالله آراسته گردد. ماه شريف رجب، ماه خودسازی و طهارت و رشد و شکوفـايی است تا انسان با توجّه به عوامل تربيتی آن، به تقرّب الیالله نائل آيد و برای ورود به ماه عظيم الهی لايق حضور شود. وقتی انسان طاهر شد، به طاهر مطلق میرسد، وقتی بزرگ شد، به بزرگ مطلق میرسد. در پهنة هستی، فقط خداوند متعال و محبوبانش از انسان بزرگتر هستند و غير از آنها، ساير مخلوقات از انسان پايينترند و همه برای انسان خلق شدهاند «خَلَقَ لَكُمْ ما فِی الْاَرْضِ جَميعاً»[1]. لذا خدای سبحان اکبر شدن را به صورت بالقوّه در کاسة نفس انسان قرار داده است و ماه شريف رجب برای فعليّت بخشيدن به بالقوّههاست. وقتی انسان بزرگ شد، دنيا در نظرش کوچک میگردد و درمیيابد که اين دنيای کوچک، جز برای خدمت به انسان خلق نشده و در چنين صورتی است که مخدومِ خادم خود نمیگردد و به دنيای آفل و فانی دل نمیبندد، بلکه در جهت کسب سود ماندگـار و پايدار تلاش مینمايد، همانطور که حضرت ابراهيم(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «اِنّـی لا اُحِـبُّ الْـآفِلين»[2] من اُفولکنندگـان را دوست نمیدارم. دنيا با تمام آنچه در آن است، فانی و گذراست و آنچه که باقی و زوالناپذير میباشد، ذات باری تعالی است «كُلُّ شَیْءٍ هالِكٌ اِلاّ وَجْهَهُ»[3]، «وَ يَبْقٰى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْاِكْرام»[4]، «ما عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللهِ باقٍ»[5]. ولذا بايد تلاشِ انسان در جهت نيل به وجهالله باشد.
انسان موجودی دو بُعدی است و دارای دو بُعد زمينی و آسمانی و طبيعی و فطری میباشد. بُعد زمينی و طبيعی، او را به سوی زمين فرا میخواند و بُعد آسمـانی و فطری، او را بـه سوی خداوند دعوت میکند. حبّ دنيا انسان را به هلاکت میرساند «حُبُّ الدُّنْيا رَاْسُ كُلِّ خَطيئَةٍ وَ مِفْتـاحُ كُلِّ سَيِّئَة»[6] و حبّ آخرت او را بـه سعادت نـائل میکند. ماه شريف رجب زيباترين فرصت برای اصلاح زندگی آخرتی انسان است. حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) میفرمايند: «اِنْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَيْرِ فَاِنَّها تَمُرُّ مَرَّ السَّحاب»[7] از فرصتهای نيکو و ارزشمند بهره ببريد و قدر آنها را بدانيد، چراکه اين فرصتها همانند ابرها درگذر هستند.
1- خلق نمود برای شما آنچه در زمين است همگی (مبارکه بقره/29).
2- مبارکه انعام/76
3- همه چيز نابودشونده است مگر ذات او (مبارکه قصص/88).
4- و باقی است ذات پروردگار تو صاحب جلالت و کرامت (مبارکه الرّحمن/27).
5- آنچه نزد شماست فانیشونده است و آنچه نزد خداست، باقی است (مبارکه نحل/96).
6- دوست داشتنِ دنيا سرمنشأ تمام خطاها و کليد تمام گناهان است (بيان نورانی رسول اکرم(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه)؛ ارشادالقلوب، ج1، ص21).
7- تصنيف غررالحکم و دررالکلم، ص473