:
آیة شریفة مورد بحث، در بیان این مطلب است که خداوند متعال، بندگانش را آفریده تا فضل و احسان خود را شامل حالشان سازد و خدای سبحان با این بیان مبارک، تمام بندگانش، بخصوص جوانان را متوجّه میسازد که عمر، امانت عظیم الهی است. حال وقتی عمر امانت الهی میباشد، پُرواضح است دوران جوانی که چلچراغ زندگی و قدح بلورین و عالیترین دوران عمر است، چه امانت گرانقدری میباشد! آری، جوانی، امانت زیبای الهی است که خداوند متعال آن را هبه فرموده، ولذا بزرگترین مدیریّت، مدیریّت جوانی است و بالاترین حفاظت، باید حفاظت از این امانت باشد. وقتی جوانی، بالاترین نعمت و تحفة پروردگار است، بالاترین اسراف، اسراف جوانی میباشد. اسراف در هر نعمتی، معصیت است، لکن اسراف جوانی بطوری که انسان مسیری را که خدای سبحان برایش مقدّر فرموده، با سوءاختیار برگرداند و به سراشیبی بیفتد و جوانیش را به آتش بکشد و تباه کند، بالاترین گناه و معصیت است. حضرت پيامبر اکرم(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ) فرمودند: انسان در روز قیامت، قدم از قدم برنمیدارد، مگر اینکه در مورد چهار مطلب از او سؤال میشود، که از جملة آنها، این است که: عمرت را در چه راهی فانی کردهای؟ «عَنْ عُمُرِهِ فيما اَفْناه» و جوانیت را در چه راهی فرسوده نمودی؟ «وَ شَبابِهِ فِيما اَبْلاه»[1]. با وجود اینکه جوانی داخل عمر است، لکن بعداز اینکه یک بار از کلیة عمر سؤال شد، بار دیگر از عالیترین دوران عمر که جوانی است، سؤال میشود که این ذکرِ خاص بعد از عام، دلیل بر اهمیّت مطلب میباشد. پس جوانان عزیز توجّه کنید که خداوند چه خط سیر مبارکی برایتان در نظر گرفته است؛ مبادا در اثر سوءاختیار مسیرتان را تغییر دهید و در عمر و جوانیتان اسراف کنید. جوانی که این دوران محدود و زودگذر را در برنامههای مبتذل فـانی میکند، بـالاترین اسراف را انجام داده و بر خویشتن ظلم مینماید. وجود مقدس امام علی(عَلَيهِالسَّلام) میفرمایند: «اِضاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّة»[2] ضایع کردن وقت و فرصت، غُصه است. ضایع نمودن عمر گرانقدر و فرصتهای ارزشمند، در روز قیامت، غصه و اندوه غیرقابل جبرانی به بار میآورد که قابل توصیف نیست.
1- امالی صدوق، ص39
2- بحارالانوار، ج68، ص217