روز هفتم محرّمالحرام، معمولاً به طفل شش ماهة حضرت اباعبدالله الحسين(عَلَيهِالسَّلام)، جناب علیاصغر(عَلَيهِالسَّلام) اختصاص دارد. این طفل ششماهه با وجود صِغَرِ سنّ، قدرتی عظیم در براندازی حکومت بنیاُمیّه و یزید داشت. وقتی امام(عَلَيهِالسَّلام) تمام یاران از اصحاب و بنیهاشم را از دست دادند، رو به خیمهگاه کرده و فرمودند: «ناوِلينی وَلَدِیَ الصَّغيرَ حَتّى اُوَدِّعَهُ»[1] فرزند شیرخوارهام را بیاورید تا با او وداع کنم. وقتی جناب علی اصغر(عَلَيهِالسَّلام) را میآورند، حضرت امام حسین(عَلَيهِالسَّلام)، ایشان را روی دو دست خود میگیرند و در آن لحظه تیر سهشعبة دشمن ملعون به طفل اصابت کرده و گوش تا گوش او را میدرد «فَذُبِحَ الطِّفْلُ مِنَ الْوَریدِ اِلَی الْوَریدِ اَوْ مِنَ الْاُذُنِ اِلَی الْاُذُن»[2].
گرچه تمام اهل بیت(عَلَيهِمُالسَّلام) مظلوم هستند و حضرت امام علی(عَلَيهِالسَّلام) اولین مظلوم عالم میباشند «اَنْتَ اَوَّلُ مَظْلُومٍ وَ اَوَّلُ مَنْ غُصِبَ حَقَّه»[3]، اما «اينکه در دعاها میگویند: «اِلهی بِدَمِ المَظلُوم»؛ این «دَمِ المَظلُوم» خون گلوی اصغر است»[4]. آن حضرت با وجود صِغَرِ سنّ، بابالحوائج هستند.
استاد جوادی آملی میفرمایند: یکی از رسوم شکار این است که شکارچی، تیری متناسب با شکارِ منظور، رها کند؛ با تیری که آهو را میزنند، گنجشک را نمیزنند و تیری که برای شکارِ بزرگ است، برای غزال کوچک نیست و تیری هم که برای سرباز سالمند و رشید است، برای حلق نازک علی اصغر(عَلَيهِالسَّلام) نیست، از آنرو با آن تیرِ بزرگ، گوش تا گوشِ کودک دريده شد «فَذَبَحَ الطِّفْل ... مِنَ الْاُذُنِ اِلَی الْاُذُن»[5]. حضرت امام حسین(عَلَيهِالسَّلام) دستِ مبارک خود را زیر گلوی کودک گرفته و آن خونِ رقيق را در کف ريخته و به هوا پاشیدند و به خداوند عرض کردند: «چون تو میبینی و برای رضای توست، تحمّل آن برای من آسان است»[6]، «هَوَّنَ عَلَیَّ ما نَزَلَ بی اَنَّهُ بِعَيْنِ الله»[7]. «اين تير را حرملة ملعون افکند»[8]. به فرمودة حضرت امام محمد باقر(عَلَيهِالسَّلام) قطرهای از آن خون به زمین برنگشت «فَلَمْ يَسْقُطْ مِنْ ذلِكَ الدَّمِ قَطْرَةٌ اِلَى الْاَرْض»[9].
«مطابق برخی گزارشها، حضرت امام حسین(عَلَيهِالسَّلام) با غلافِ شمشیرِ خود، قبر کوچکی کنار خيمهها کَندند و بدنِ اين طفلِ شيرخوار را شخصاً در آن به خاک سپردند و او تنها شهیدی بود که به دست اباعبدالله الحسين(عَلَيهِالسَّلام) و در زمانِ خود آن حضرت به خاک سپرده شد»[10].
«بارالها! به روان مقدس حضرت محمد و آل محمد(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ) درود فرسـت و در امـر ظهـور و فرج مـولا و مقتـدایمـان حضـرت ولیّعصر(عجِّلاللهُتعالیفَرَجَهُالشَّريف) تعجیل بفرما. پروردگارا! توفيق بيداری از خواب گران غفلت و توبة حقيقی از تمام خطاها و قصورها و معاصی به همة ما مرحمت بفرمـا. خداوندا! همة ما را از شرّ نفس و شيطان و سقوط در ورطة هلاکت معنوی، مصون و محفوظ بفرما. پروردگارا! همة ما را از شيعيان و پيروان حقيقی حضرات اهل بيت عصمت و طهارت(عَلَيهِمُالسَّلام) مقرر بفرما و از شفاعت کبرای آن بزرگواران بهرهمند بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرما. به مسلمانان ستمدیده علیالخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق و سوریه و يمن نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ
صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»
1- اللهوف على قتلى الطفوف، ص117
2- پس ذبح شد طفل، از رگ تا رگ يا از گوش تا گوش (معالی السبطین فی احوال الحسن و الحسین(عَلَيهِماالسَّلام)، ص259).
3- تو اوّلين مظلوم و اوّلين کسی هستی که غصب کرده شد حقّش (من لا يحضره الفقيه، ج2، ص587).
4- برگرفته از سخنرانیهای آيت الله آقامجتبی تهرانی؛ البتّه در برخی کتب حديثی «دَمِ المَظلُوم» به خون مبارک سيّدالشهداء(عَلَيهِالسَّلام) تفسير شده است. به عنوان نمونه مرحوم فیض کاشانی در کتاب وافی مینويسد: «... بدم المظلوم يعني الحسين؛ مراد از دم مظلوم، امام حسين(عَلَيهِالسَّلام) است، يعني خدا به خون امام حسين تو را قسم ميدهيم...» (الوافی، ج8، ص821).
5- معالیالسّبطين، ص389
6- اللهوف، ص117
7- آسان میگردد بر من آنچه نازل میشود بر من، همانا آن در نظر خداوند است (اصول كافى، ترجمه مصطفوى، ج2، ص378).
8- اللهوف، ص117
9- بحارالانوار، ج45، ص46
10- الاحتجاج، ج2، ص301؛ مقتل الحسين، خوارزمی، ج2، ص37