در جلسۀ سابق استفاده شد که مقام شامخ حضرت زینب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها)، بـه دلیل تقوا و تسلیم و رضـا و عبـودیّت ایشـان می باشد. آن همه مصائب و مشکلات غامض و دشوار برای آن بزرگوار اتّفاق افتاد، ولی نه تنها کلمه ای اعتراض و شِکوه نکردند، بلکه به زیباترین صورت صبر نمودند و بالاتر از اینها اینکه به این همه مصائب و مشکلات، آنچنان راضی و خشنود بودند که از آن به زیبا و جمیل یاد فرمودند: «ما رَاَيْتُ اِلّا جَميلا»[1]. البته شخصیّت آسمانی حضرت زینب(سَلامُ اللهِ عَلَيها) گرچه به دلیل فرزند حضرت امام علی(عَلَيهِالسَّلام) و حضرت فاطمۀ زهرا(سَلامُاللهِعَلَيها) بودن، نبود، ولی قسمت اعظم آن، مربوط به تربیـت دینی و الـهی آن بزرگواران است. حضرت زینب(سَلامُ اللهِ عَلَيها) بزرگ شدۀ دامان مادری هستند که آنچنان از مقدّرات الهی راضی بودند که نه تنها لب به شکایت نگشودند، بلکه چنان در اوج مقام تسلیم و رضا قرار داشتند که خداوند رضایت ایشان را رضایت خود قرار داد «اِنَّ اللهَ لَيَغْضَبُ لِغَضَبِ فاطِمَةَ وَ يَرْضى لِرِضاها»[2]. آری حضرت زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها) آنچنان راضی و خشنود به قضای خداوند بودند که خداوند رضایت آن بزرگوار را رضایت خود قرار داد. همچنین حضرت فاطمۀ زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها) چنان در اوج مقام تسلیم و رضا قرار داشتند و خواستشان در خواست و ارادۀ پروردگار مستهلک بود که به القاب «راضیه» و «مرضیه» ملقّب گشتند، ولذا حضرت زینب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) نیز که پرورش یافتۀ دامان آن بزرگوار بودند، در مقام تسلیم و رضا قرار داشتند. همچنین حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِالسَّلام)، سرور و سالار شهیدان، به تمام مقدّرات و مصائب عاشورا کاملاً راضی و خشنود بودند که بیان نورانی آن حضرت در آخرین لحظات عمر مبارکشان مؤیّد این مطلب است «رِضاً بِقَضائِکَ وَ تَسْلیماً لِاَمْرِکَ وَ لا مَعْبُودَ سِواکَ یا غِیاثَ الْمُسْتَغیثین»[3]. آری، از دامان مادری که راضیه و مرضیه است، این چنین فرزندانی برمی خیزند که راضی و خوشنود به مقدّرات الهی باشند. در بيانی نورانی از حضرت امام صادق(عَلَيهِالسَّلام) آمده است که فرمودند: ««اِقْرَؤُا سُورَةَ الْفَجْرِ فی فَرائِضِكُمْ وَ نَوافِلِكُمْ فَاِنَّها سُورَةُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِیٍّ(عَلَيهِالسَّلام) وَ ارْغَبُوا فيها رَحِمَكُمُ اللهُ تَعالى» سوره فجر را در نمازهاى واجب و نمازهاى نافله خود بخوانيد، زيرا اين سورۀ حضرت حسين بن على(عَلَيهِالسَّلام) است، به آن راغب باشيد، خدا شما را رحمت كند! شخصی عرض کرد: چگونه اين سوره، مخصوص امام حسين(عَلَيهِالسَّلام) است؟ حضرت فرمودند: آيا نشنيدهاى كه در اين سوره می فرمايد: «يا اَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ﴿27﴾ ارْجِعی اِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً﴿28﴾»[4] منظور از نفس مطمئنه كه راضى و مرضى است، امام حسين(عَلَيهِالسَّلام) می باشد»[5].
پس ملاحظه می شود تربیت توحیدی تا چه اندازه حائز اهمیت است و برای همین حضرت پيامبر اکرم(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ) فرمودند: «اَدِّبُوا اوْلادَكُمْ عَلى ثَلاثِ خِصالٍ حُبِّ نَبِيِّكُمْ وَ حُبِّ اَهْلِ بَيْتِهِ وَ قَراءَةِ الْقُرآنِ»[6] فرزندانتان را بر سه خصلت تربیت کنید: حبّ پیامبرتان و محبّت اهل بيت او و تلاوت قرآن.
[1]- ندیدم مگر زيبايی را (بحارالانوار، ج45، ص116).
[2]- همانا خداوند البتّه خشمگين می گردد به غضب فاطمه و راضی می شود به رضای او (بيان نورانی حضرت رسول اکرم(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ)؛ امالی مفيد، ص95).
[3]- راضی هستم به قضای تو و تسليم هستم به امر تو و نيست معبودی جز تو ای فريادرسِ فريادخواهان (مقتل الحسين(عَلَيهِالسَّلام)، مقرم، ص367).
[4]- ای نفسِ به اطمينان رسيده﴿27﴾ بازگرد به سوی پروردگارت درحالی که تو از او راضی هستی و او نيز از تو راضی است﴿28﴾ (مبارکه فجر/27و28).
[5]- بحارالانوار، ج44، ص218
[6]- فضائل الخمسة من الصحاح الستة، ج2، ص78