شب پانزدهم ماه مبارک رمضان شب ولادت قرآن ناطق، وجود مقدّس حضرت امـام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام) کریم اهل بیت(عَلَيهِمُ السَّلام) میباشد. کریم کسی است که هیچ کس را از درش دست خالی برنمیگرداند.
البته اینکه حضرت امامحسنمجتبی(عَلَيهِ السَّلام) کریم اهلبیت(عَلَيهِمُ السَّلام) میباشند، به این معنا نیست که سایر حضرات ائمّه(عَلَيهِمُ السَّلام) کریم نیستند، بلکه اگر هر کدام از امامان(عَلَيهِمُ السَّلام) به صفتی مشهور شدند، بمانند اینکه حضرت امام موسی کاظم(عَلَيهِ السَّلام)، بابالحوائج و حضرت امام رضا(عَلَيهِ السَّلام) عالم اهلبیت(عَلَيهِمُ السَّلام) هستند، به این دلیل است که در آن زمان شرایطی فراهم آمده که آن صفت در آن بزرگواران بروز و ظهور بیشتری داشته است.
روزی حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام) در حال اعتکاف در مسجدالحرام، مشغول طواف خانه خدا بودند که ناگهان مردی نزد آن حضرت آمد و عرض کرد: من به فردی بدهکارم و طلبکارم تهدید کرده اگر قرض او را ادا نکنم آبرویم را ببرد، حضرت طواف را قطع کرده و از مسجدالحرام خارج شدند تا همراه وی به نزد طلبکارش رفته و برای او مهلت بگیرند. یکی از اصحاب که گمان کرد حضرت اعتکاف خویش را از یاد برده است، عرض کرد: گویا اعتکاف خود را فراموش کردهاید؟ حضرت فرمودند: از یاد نبردهام، ولی از پدرم شنیدم که از جدّم رسول خدا(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) نقل کردند که ايشان فرمودند: «مَنْ سَعى فی حاجَةِ اَخيهِ الْمُسْلِمِ فَكَاَنَّما عَبَدَ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ تِسْعَةَ آلَافِ سَنَةٍ صائِماً نَهارَهُ قائِماً لَيْلَه»[1] هر کس در مورد حاجت برادر مسلمانش تلاش کند، مانند آن است که خدای عزیز و جلیل را نُه هزار سال عبادت کرده، درحالی که روزهایش را روزه بوده و شبهایش را به قیام گذرانده باشد.
در شب ولادت حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام) که از اعياد بزرگ است، ابتدا به خدای تبارک و تعالی تبريک عرض نمائيم که در خلقت انسان کامل به خود تبريک فرمود «فَتَبارَكَ اللهُ اَحْسَنُ الْخالِقين»[2] و آنگاه به وجود مقدّس حضرت پيامبر اسلام(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) و حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) و حضرت فاطمة زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها) و ساير ائمّة هدی(عَلَيهِمُ السَّلام) تبريک بگوئيم و طلب عيدی نمائيم. در عظمت مقام حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام)، حضرت پيامبر اسلام(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) فرمودند: «اَلْحَسَنُ هَدِيَّةٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمينَ»[3] حسن، هدية پروردگار عالميان است، «اَلْحَسَنُ اَفْضَلُ مِنَ الْحُسَيْن»[4]. فلذا امشب شب عيدی طلبيدن از خداوند و رسول الله(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) و آلطاهرينشان است و بزرگترين عيـدی مـا، تعجيـل در امر ظهـور حضرت امـام زمان(عجِّ لاللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) میباشد تا آن بزرگوار به داد اسلام برسند که چقدر مظلوم واقع شده است و نيز درخواست صلاحيّت و شايستگی ظهور آن حضرت و توفيق بندگی و عبوديّت محمد و آلمحمدی نمائيم.
به مناسبت ولادت باسعادت حضرت امام حسنمجتبی(عَلَيهِ السَّلام)، بيانی نورانی از آن قرآن ناطق در مورد قرآن نازل استفاده میکنيم. آن بزرگوار میفرمايند: «اِنَّ اَحَقَّ النّاسِ بِالْقُرْآنِ مَنْ عَمِلَ بِهِ وَ اِنْ لَمْ يَحْفَظْهُ وَ اَبْعَدَهُمْ مِنْهُ مَنْ لَمْ يَعْمَلْ بِهِ وَ اِنْ كانَ يَقْرَؤُه»[5] همانا سزاوارترين مردم در اهليّت داشتن به قرآن، کسانی میباشند که عامل به قرآن هستند ولو حافظ قرآن نباشند و دورترين آنان از قرآن کسی است که به آن عمل نکند، هر چند تلاوت کند آن را.
1- من لا یحضره الفقيه، ج2، ص190
2- پس پربرکت است خداوند که بهترين خلقکنندگان است (مبارکه مؤمنون/14).
3- بحارالانوار، ج43، ص331
4- حسن، بافضيلتتر از حسین است (کمالالدين و تمامالنعمه، ج2، ص416).
5- ارشادالقلوب، ج1، ص79