وفات اُمُّ المؤمنين، حضرت خديجة کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) نيز به پيشگاه مقدّس حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و آل طاهرين آن بزرگوار تسليت عرض میشود. وجود آن بانوی گرامی، پيام جاويدان میدهد که میتوان بدون اينکه معصوم بود، به درجهای از قرب الهی باريافت که خداوند متعال، بارها از قول جناب جبرئيل(عَلَيهِ السَّلام) به ايشان سلام بفرستد و حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) بفرمايند: «بهشت مشتاق چهار زن است که يکی از آنها خديجه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) است»[1]. توضيح اينکه: آن چهار زن عبارتند از: حضرت فاطمه زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها)، حضرت خديجه کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها)، حضرت مريم(سَلامُ اللهِ عَلَيها) و بانو آسيه(سَلامُ اللهِ عَلَيها). امّا در اين مورد سوالی مطرح میشود و آن اينکه: چرا حضرت زينب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) و حضرت فاطمه معصومه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) داخل اين گروه ذکر نشده اند؟ که در اين مورد پاسخ دادند: آن زمانی که حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) اين بيان نورانی را فرمودند، هنوز حضرت زينب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) و حضرت فـاطمه معصومه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) متولّد نشده بودند.
بنابراين معلوم میشود که حضرت خديجه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) بدون اينکه از معصومين چهاردهگانه باشند، به درجهای صعود يافتند که حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) در وفات ايشان يک سال عزای عمومی اعلام فرمودند و صاحب شخصيّت ماندگار در اسلام هستند. در عظمت مقام آن بانوی گرامی همين بس که مادر حضرت فاطمه زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها) میباشند که سوّمين شخصيّت در عالم هستند. تا زمانی که حضرت خديجه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) در قيد حيات بودند، حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ)، همسر ديگری اختيار نکردند، همانطور که تا حضرت فاطمه زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها) در قيد حيات بودند، حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) ازدواج ديگری نداشتند. بعد از وفات حضرت خديجه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) نيز با وجود اينکه حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) همسران جوانی هم داشتند، لکن پيوسته از ايشان به نيکی ياد میکردند بطوری که گـاهی با اعتراض همسران ديگر مواجه میشدند کـه: يا رسول الله اگر خداوند پير را از شما گرفت، جوان را داد که حضرت جواب میفرمودند: «اَيْنَ مِثْلُ خَديجَةَ صَدَّقَتْني حينَ كَذَّبَنِي النّاسُ وَ وازَرَتْني عَلى دينِ اللّهِ وَ اَعانَتْني عَلَيْهِ بِمالِها اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اَمَرَني اَنْ اُبَشِّرَ خَديجَةَ بِبَيْتٍ فِي الْجَنَّةِ مِنْ قَصَبِ الزُّمُرُّدِ لا صَخَبَ فيهِ وَ لا نَصَب»[2]، کجا مثل خديجه يافت میشود؟ آن زمان که مردم مرا تکذيب میکردند، او مرا تصديق کرد و مرا با ثروت خود براى پيشرفت دين خدا يارى نمود، خداوند عزّ و جلّ به من دستور داد خديجه را به قصر زمرّدى كه در بهشت دارد و هيچ رنج و زحمتى در آن نيست بشارت دهم. حضرت خديجه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) مال التّجارة فراوانی داشتند و همه را در راه اسلام و به دست حضرت پيـامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) خرج کردند و در پايان عمرشان به خاطر کوتاهیهايشان از حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) عذرخواهی کردند. براستی چگونه میشود که انسان به اين عظمت باريابد؟ چه عاملی مسبّب اين مقام توحيـدی است؟ پاسخ اين است کـه حضرت خديجه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) به خاطر خداوند از خيلی چيزها گذشتند و به ثروت سرشار، تجمّلات و تعلّقات و زندگی اشرافی، پشتپا زدند و خط سرخی بر مظاهر دنيا کشيدند و خود را دربست در اختيار دین توحيد قرار دادند و آن در زمانی بود که اسلام در ضعف قرار داشت. زنان مکّه حضرت خديجه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) را به خاطر حمايت از حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) در انزوا قرار دادند و حتّی به هنگام ولادت حضرت فاطمه زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها) به ياری و ديدار ايشان نيامدند و ايشان را تنها گذاشتند، لکن آن بزرگوار تمام اينها را در برابر رسيدن به مقام توحيد که در وجود اقدس حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) تجلّی داشت، به جان خريدند و چه زيبا معامله ای با خالق محبوب نمودند.
1- زندگانى حضرت زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها)، ترجمه روحانی، ص924
2- بحارالانوار، ج43، ص131