بیست و پنجم ذیقعدةالحرام مصادف با روز «دحوالارض» میباشد که روز گسترش زمین از زیر خانة کعبه است. زمین، یکی از آیات الهی است، آسمان، آیتی دیگر از آیات الهی میباشد. امّا چرا خدای سبحان به این روز آن چنان عظمتی بخشیده که یکی از چهار روزی است که به فضیلت روزه مختصّ شده است و آیا تمام عظمت این روز به علّت گسترده شدن زمین است؟ آن چنان که از محضر اساتید معظّم استفاده شده است، عظمت روز دحوالارض به این خاطر میباشد که قرار است این زمین، ظرفِ مظروف عالیقدری بمانند انسان کامل شود و انسان کامل در این زمین پرورش یابد و تربیت شود. قرار است اهلبیت(عَلَيهِم السَّلام) با آن جایگاه عظیم، پا بر زمین نهند و زمین، مظروفهایی به این عظمت را دربر گیرد. خداوند متعال به مسألة تربیت، اهمّیّت بسیاری قائل شده است، چراکه قرار است انسان به مقام خلیفةاللّهی نائل گشته و به مکانتی برسد که هیچ فرشتة مقرّبی را توان رسیدن به آن جایگاه نیست. خدای سبحان این قدرت صعود و عروج و ظرفیّت بالا را فقط برای انسان ارزانی داشته است و این تعالی در همین زمین صورت میپذیرد. زمین، ظرفی است که تکامل انسان در آن انجام می یابد. قرار است انسان در این زمین تربیت گشته و به کمال مطلق تقرّب یابد. قرار است در زمین اُعجوبه ای تربیت شود که مظهر کمال و جمال الهی است. آری، اگر انسان به معنای حقیقت کلمه تربیت شود، ارزش و مقام او بسیار بالاست و در پیشگاه خدای سبحان بسیار ارزشمند می باشد.
پس گرچه روز دحوالارض، به روایتی روز تولد حضرات ابراهيم و عیسی(عَلَيهِما السَّلام) است، امّا مهمترین علّت عظمت اين روز مقدّس، نقش تربیتی آن میباشد و در صورتی که انسان در عظمت اين روز شريف تعقّل و تفکّر نماید، میتواند از فیوضات عالیة آن بهره برده و به مقامات رفیعه نائل شود، چراکه بزرگان به هر مقامی نائل شدند، از طریق تعقّل و تفکّر بوده است.