خداوند متعال، آن معلّم ازل و ابد، حضرات انبياء و اوصياء(عَلَيهِم السَّلام) را تربيت فرموده و برای تربيت انسانها به جوامع ارسال فرموده است. وجود مقدّس حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و آل طاهرينشان، چهارده کوثر جوشان و ماندگار هستند که به سوی انسانها ارسال شده اند تا درس کوثر شدن بدهند و کوثر تربيت کنند. از اينرو عنايتی که خدای سبحان به قلوب معلمان حقيقی دارد، به ديگران ندارد و به اين علّت حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) میفرمايند: «اَلْعُلَمٰاءُ عالِمانِ عالِمٌ عَمِلَ بِعِلْمِهِ فَهُوَ نٰاجٍ وَ عالِمٌ تارِكٌ لِعِلْمِهِ فَهُوَ هالِكٌ»[1]، عالمان دو دسته هستند: عالمی که به علمش عمل نموده، اهل نجات است و عالمی که به علمش عمل نمیکند، به هلاکت معنوی میرسد.
عزيزان: شرافت و ارزش آدمی در آن است که آموختههای خود را به زيور عمل بيارايد و عظمت انسانیِ عالمان و معلّمان به عامل بودنشان است ولذا فراموش نکنيم آنچه را که می آموزيم، بايد در عمل پياده نمائيم.
پس بزرگترين فضل عام پروردگار، نبوّت و ديگری امامت و ولايت است، چراکه سعادت ابدی انسان، در پرتو اطاعت از نبی و ولی میباشد. با توجّه به اينکه ولايت و امامت، تداومبخش نبوّت است، لذا، چنان فضل عظيمی است که حضرت باريتعالی، ولايت حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) را قلعة استوار خود بيان میفرمايد. همانطور که توحيد، قلعة مستحکم الهی است، همانگونه ولايت حضرت علی ابن ابيطالب(عَلَيهِ السَّلام) هم قلعة استوار پروردگار است «کَلِمَةُ لٰا اِلهَ اِلَّا اللهُ حِصْنی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنی اَمِنَ مِنْ عَذابی»[2]، «وِلٰايَةِ عَلِیِّ ابْنِ اَبي طٰالِبٍ حِصْنی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنی اَمِنَ مِنْ عَذابی»[3].
1- مستدرک الوسائل، ج12، ص205
2- کلمة «لا اِلهَ اِلّا الله» قلعة من است، پس کسی که داخل شد بر قلعة من، از عذاب من در امان است (امالی شیخ صدوق، ص225).
3- ولايت علی بن ابی طالب(عَلَيهِ السَّلام) قلعة من است، پس کسی که داخل شد بر قلعة من، از عذاب من در امان است (بحارالانوار، ج39، ص246).