بعد از اينکه معلوم شد تمام سببها در عالم به اذن مسبّب الاسباب تأثير میگذارند، مطلبی که در همین راستا لازم به ذکر میباشد، این است که عدّه ای توسل به حضرات معصومین(عَلَيهِم السَّلام) را شرک محسوب میدارند و چنین ایراد میگیرند که نباید از آنان، شفا و حاجت طلب کنید. پاسخ این است که: توسل به حضرات معصومین(عَلَيهِم السَّلام) به معنای مستقل دانستن آنان در برآورده ساختن حاجات یا شفای بیماریها نیست، بلکه ما آن بزرگواران را که مقربان درگاه الهی هستند، به پیشگاه پروردگار شفیع قرار میدهیم تا خداوند به احترام آنان، ما را بپذیرد، چراکه خداوند متعال، خود دستور فرموده است که: «وَ اْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ اَبْوابِها»[1]. آنان باب الله و واسطة فیض الهی هستند و درواقع ما به اطاعت از فرمان پروردگار، به باب اهل بیت(عَلَيهم السَّلام) رجوع میکنیم و از آنان حاجت میطلبیم. هیچ فیضی در عالم جاری نمیشود مگر اینکه به اذن الله، به دست آن بزرگواران انجام میگیرد، لکن فیّاض بودنِ آنان در طولِ فیض رسانی پروردگار قرار دارد و آنان در فیض رسانی مستقل نیستند. در حدیث قدسی آمده است: «هرگاه بنده ام محبوب من گشت، من گوش او میشوم تا به وسيلة من بشنود و چشم او میگردم تا به وسيلة من ببيند و دست او میشوم تا به وسيلة من کار انجام دهد، اگر از من بخواهد، به او میدهم و اگر به من پناه آورد، پناهش میدهم»[2].
هر خیری که در عالم میرسد، آیینه ای مقابل نور خورشید است که آن را میتابـاند و کسی که در تشنگی به آب، و در سرما به آتش پناه میبرد، آب را در رفع عطش و آتش را در ایجاد گرما مستقل نمیداند، بلکه همة آنها جنود الهی هستند و تنها مبدأ مستقل، خدای رحمـان میباشد.
1- و بياييد خانه ها را از درهايشان (مبارکه بقره/189).
2- ارشاد القلوب، ج1، ص117