بالاترين و باشکوهترين انفاق، انفاق در راه اهل بيت عصمت و طهـارت(عَلَيهِم السَّلام) است که بـالادست ندارد. حضرت امام محمّد باقر(عَلَيهِ السَّلام) به نقل از اميرالمؤمنين امام علی(عَلَيهِ السَّلام) میفرمايند: «شيعَتُنَا الْمُتَباذِلُونَ فی وَلايَتِنا»[1] شيعيان ما اهل بذل و بخشش در راه ولايت و دوستی و محبّت ما هستند. آری، نشان شيعه گری حقيقی اين است که انسان هرچه را که دارد، بذل کسانی کند که هست و نيست او از ايشان است. علّامة طباطبايی(رَحمَةُاللهِ عَلَيه) از ابتدای ورود به حرم مطهّر حضرت امام رضا(عَلَيهِ السَّلام) يا حرم حضرت فاطمه معصـومه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) تـا رسيـدن بـه ضريح مقـدّس در و ديـوار را میبوسيدند و میفرمودند: «اينها بودند که ما را آدم کردند». انسان هر آنچه را که دارد و خداوند در اختيارش قرار داده، با بذل در راه اهل بيت(عَلَيهِم السَّلام) باقی میکند.
يکی از موارد احسان و انفاق در راه اهل بيت(عَلَيهِم السَّلام)، تجهيز زائرين آن بزرگواران است. کسانی که چندين بار به عمره و عتبات عاليات يا مشهد مقدّس مشرّف شده اند، شايسته است که يک بار هم به جای خودشان، مشتاقان و محبّان و آرزومندانی را که امکان تشرّف ندارند، تجهيز کنند و آنان را به امامشان برسانند. حضرت رسول اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) فرمودند: «ثَمانُ خِصالٍ مَنْ عَمِلَ بِها مِنْ اُمَّتی حَشَرَهُ اللهُ تَعالى مَعَ جُمْلَةِ النَّبِيّينَ وَ الصِّدّيقينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالِحينَ قيلَ وَ ما هِیَ يا رَسُولَ اللهِ قالَ مَنْ زَوَّدَ حاجّاً اَوْ اَغاثَ مَلْهُوفاً اَوْ اَعْتَقَ مَمْلُوكاً وَ رَبَّى يَتيماً وَ اَهْدى ضالّاً وَ اَطْعَمَ جائِعاً وَ اَرْوى عَطْشاناً وَ صامَ يَوْماً شَديدَ الْحَرّ»[2] هشت خصلت است كه هر كس از امّت من به آنها عمل كند، حق تعالى محشور گرداند او را با همگی پيغمبران و صدّيقان و شهيدان و صالحان، عرضه داشتند: يا رسول اللّه آن هشت خصلت كدام است؟ فرمودند: كسى كه زاد و توشه دهد حجّ كننده را، به فرياد رسد بيچاره را كه فريادرس طلبد، بنده اى آزاد كند، يتيمى را تربيت كند، گمراهى را هدايت كند، گرسنه اى را سير كند، تشنه اى را سيراب نمايد و روزه بگيرد در روزى كه هوا سخت گرم باشد. از امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) سئوال می کنند: کسی که زائر امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) را تجهيز کند، چه اجری دارد؟ می فرمايند: «يُعْطِيهِ اللهُ بِكُلِّ دِرْهَمٍ اَنْفَقَهُ مِثْلَ اُحُدٍ مِنَ الْحَسَناتِ وَ يُخْلِفُ عَلَيْهِ اَضْعافَ* ما اَنْفَقَه»[3] خداوند متعال به ازای هر يك درهمى كه خرج كرده و انفاق نموده، همانند كوه اُحُد حسنات براى او منظور مىفرمايد و باقى مى گذارد برای او چند برابرِ آنچه انفاق کرده است. پس چنين تصوّر نشود که اگر کس ديگری به جای ما برود، ما دست خالی میشويم، بلکه چندين برابرِ اجر زيارت برایمان محسوب میشود.
1- بحارالانوار، ج65، ص190
2- معدن الجواهر، ص62
*توضيح اينکه: «اضعاف» هم به دو برابر و هم به چندين برابر گفته میشود.
3- کامل الزّيارات، ص123