حضرت امام جواد(عَلَيهِ السَّلام) جوانترين و حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام)، مسن ترين امام بودند. امام جواد(عَلَيهِ السَّلام) به دليل رفتار شايسته و اخلاق نيکو و احسان و خدمت به محرومان و نيازمندان و جود و بخشش، به لقب جواد ملقّب شدند و بارگاه نورانی آن حضرت در کنار جدّ بزرگوارشان حضرت امام موسی کاظم(عَلَيهِ السَّلام) در کاظمين شريف است.
بر اين اساس که بيان و کلام قرآن ناطق در کنار بيان و کلام قرآن نازل الی يوم القيامه جهانی و جاودانی و ماندگار است، لذا درس را تيمّناً و تبرّکاً بـا يک بيـان نورانی از آن حضرت آغـاز می کنيـم. آن بزرگوار میفرمايند: «اِنَّ لِلّهِ تَعالی عِباداً يَخُصُّهُمْ بِالنِّعَمِ لِمَنافِعِ الْعِبادِ فَيُقِرُّها فی اَيْديهِمْ ما بَذَلُوها فَاِذا مَنَعُوها نَزَعَها مِنْهُمْ ثُمَّ حَوَّلَها اِلی غَيْرِهِم»[1] خدای تبارک و تعالی را بندگانی است که آنها را مخصوص به نعمتها می سازد و نعمتها را در ميان آنان مقرّر میدارد تا وقتی که بذل و بخشش کنند، پس هرگاه از بخشش نعمت ممانعت کنند، نعمت را از آنان گرفته و در اختيار ديگران قرار میدهد. خداوند متعال میفرمايد: «اِنَّ اللهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتّى يُغَيِّرُوا ما بِاَنْفُسِهِم»[2] خداوند نعمتهايی را که بخشيده تغيير نمی دهد، مگر اينکه مردم خودشان نعمتها را تغيير دهند.
1- کشفالغمة، ج2، ص346؛ البته اين حديث شريف در کتاب بحارالانوار، ج69، ص28 از امام علی(عَلَيهِ السَّلام) نقل شده است.
2- مبارکه رعد/11