شب دوازدهم محرّم الحرام، شب شهادت سیّدالسّاجدین، حضرت امام سجّاد(عَلَيهِ السَّلام) است. آن بزرگوار شاهد و ناظر و حاضر در صحنة کربلا بودند و شهادت پدر و برادران و سایر جوانان و هفتاد و دو تن یار باوفای حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) را به چشم خود دیدند و دوران امامت آن حضرت، طولانیترین دوران امـامت میباشد که سی و پنج سال است.
حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) در چنان شرایط زمانی قرار گرفتند که دیگر از اسلام و احکامِ آن چیزی باقی نمانده بود و سرمایه های ظاهری دیگر نمیتوانست خلاء اسلام و دین و قرآن را جبران کند و ریخته شدنِ خون حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) و ذبح شش ماهه و شهـادت سه سـاله و بالای نیزه رفتن سرها و آبیـاری با چنین خونهایی لازم بود تا دینِ در حال مرگ، زنده شود. این خونها ریخته شد و شهدای کربلا هر آنچه داشتند بذل محبوب کردند تا اسلام و مظاهر آن را احیا کنند. اسلام، مظاهر و جلوه های گوناگون دارد که عالیترین جلوة آن نماز است و به این سبب در زیارت وارث در وصف آن بزرگواران میخوانیم: «اَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلاةَ وَ آتَيْتَ الزَّكاةَ وَ اَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَر»[1]. بنابراین شیعة حسینی نیز به تأسّی از آن بزرگوار، با اقامة نماز و امر به معروف و نهی از منکر و سایر مظاهر دین، آن را احیا میکند و اصحاب کربلا این رسالت را به زیبایی انجام دادند. اما بعد از عاشورا، لازم بود این خونها بقا بخشیده شوند و ماندگـار گردند که حضرت امام سجّـاد(عَلَيهِ السَّلام) و حضرت زینب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) این مـأموریت را به عالیترین صورت به انجام رسانیدند.
اگر چهره قیام عاشورا مربوط به امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) است، چهرة بقای عاشورا هم مربوط به امام سجاد(عَلَيهِ السَّلام) و حضرت زینب(سَلامُ اللهِ عَلَيها) است که عاشورا را جاویدان کردند. آن بزرگواران نهضت عاشورا و واقعة کربلا را علیرغم خواستة دشمن از منطقة محصورِ کربلا خارج کردند و جهانی و ماندگار ساختند.
قدرت روحی عظیم آن بزرگواران و ایراد خطبه ها با آن قدرتِ بیانِ بالا که گویی حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) خطبه میخواندند، چهرة بقای عاشورا را ساخت. حضرت امام سجاد(عَلَيهِ السَّلام)، امام زمانِ حضرت زینب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) بودند. آن بزرگوار با اجازة امام سجاد(عَلَيهِ السَّلام) وظایف خود را انجام میدادند و رسالتهای امام سجاد(عَلَيهِ السَّلام) را به عالیترین صورت به انجام میرسانيدند و غافلان را آگاه و خفتگان را بیدار میکردند و امروز هم وظیفة ماست که با زنده کردن مظاهر دین که در رأس آنها نماز قرار دارد، رسالت آن بزرگواران را ادامه دهیم و انشاءالله تعالی مورد شفاعت حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) قرار گیریم «اَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَيْنِ يَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَيْنِ وَ اَصْحابِ الْحُسَيْنِ الَّذينَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَيْن(عَلَيهِ السَّلام)»[2].
«بارالها! به روان مقدس حضرت محمد و آل محمد(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) درود فرسـت و در امـر ظهـور و فرج مـولا و مقتـدایمـان حضـرت ولیّعصر(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) تعجیل بفرما. خداوندا! توفیق عبودیّت و بندگی و تقرّب به ذات اقدست به همة ما مرحمت بفرما. پروردگارا! توفيق عمل به پيامهای عاشورا به همة ما مرحمت بفرما و ما را از پيام رسانان نهضت عاشورا مقرّر بفرما. بارالها! همة ما را از ابتلا به مستی مال و ثروت و علم و قدرت و مدح و ... مصون و محفوظ بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرما. به مسلمانان ستمدیده علی الخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق و سوریه نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ
صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»
1- شهادت میدهم همانا شما به تحقيق برپا داشتيد نماز را و پرداخت کرديد زکات را و امر کرديد به معروف و نهی کرديد از منکر (مفاتيح الجنان، فرازی از زيارت وارث).
2- خداوندا، روزيم کن شفاعت امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) را در روز ورود و برجا دار گام راستينم را نزد خودت با امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) و اصحاب امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) کسانی که بذل کردند خون قلبشان را در راه امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) (مفاتيح الجنان، فرازی از زيارت عاشورا).