بیست و پنجم ماه شریف شوّال، سالروز شهادت ششمین امام و هشتمین معصوم، وجود مقدّس حضرت امـام جعفر صادق(عَلَيهِ السَّلام)، میباشد. حضرت امام جواد(عَلَيهِ السَّلام) جوانترین امام هستند که در سن بیست و پنج سالگی به شهادت نائل شده اند و امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) در سن شصت و پنج سالگی به شهادت رسیدند و در بین ائمّه(عَلَيهِم السَّلام) مسنترین بوده اند و به همین علّت به شیخ الائمّه شهرت یافته اند. شیعه مفتخر است به اینکه مکتب او به نام مکتب جعفری شهرت یافته و سایرین او را به این نام میشناسند. مکتب جعفری، مکتب بسیار عظیمی است، بطوری که امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) در آن زمان چهارهزار شاگرد داشته اند که در میانشان شاگردان برجسته ای وجود داشته که در تمام علوم پاسخگوی مردم بودهاند. امّا برای اینکه بدانیم آیا حقیقتاً پیرو مکتب جعفری و شیعۀ جعفریِ واقعی هستیم، به مکتب آن بزرگوار رجوع کرده و پاسخ این سوال را از خودِ آن حضرت دریافت میداریم. آن بزرگوار در بيانی نورانی فرموده اند: «سلام مرا به هر کس که پیرو ماست و به گفته های ما گوش میکند، ابلاغ کن و از طرف من بگو: من شما را به تقوای الهی و پرهيزکاری در دينتان و تلاش و کوشش در راه خداوند و راست گويی و امانت داری و سجده های طولانی و نيکو همسايه داری و... سفارش می کنم»[1]. «از امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) سؤال شد: تقوا چيست؟ فرمودند: هر چه خدا امر كرده است، بجاى آورى و از هر چه نهى فرموده، خوددارى كنى»[2]. تقوا دارای دو شاخۀ اصلی است: انجام واجبات و ترک محرّمات، و خداوند متعال در حدیث قدسی میفرماید: «يَا ابْنَ آدَم اِعْمَلْ بِما اَمَرْتُك وَ انْتَهِ عَمّا نَهَيْتُك»[3] ای فرزندِ آدم، عمل کن به آنچه امر کردم تو را و قبول نهی کن از آنچـه که نهیات کردهام. حضرت امـام صادق(عَلَيهِ السَّلام) در ادامۀ بیان نورانیشان میفرمایند: «هرگاه کسی از شما در دينش ورع داشته باشد و راست بگويد و امانت را اداء کند و اخلاقش را با مردم نيکو گرداند، مردم می گويند: اين جعفری مذهب است و اين مرا شادمـان می سازد و از بابتِ آن شادمان می شوم و می گويند: اين است روشِ ادبِ امام صادق(عَلَيهِ السَّلام)، ولی اگر برخلاف اين باشد، گرفتاریِ آن به من می رسد و گفته می شود: اين هم اثرِ تربيتیِ امام صادق(عَلَيهِ السَّلام)!»[4]. یعنی گفته میشود او چگونه شیعۀ جعفری است که اهل تقوا نیست و راستگوییاش ضعیف و خُلقش ناپسند می باشد؟!
بنابراین با توجه به بیان نورانی مذکور، هر کدام از ما میتوانیم با رجوع به پروندۀ اعمال و ایمان و تقوایمان و رعایت حلال و حرامها ببینیم که تا چه حدّ جعفری هستیم و به چه میزان موجبات شادی و سرور امام جعفر صادق(عَلَيهِ السَّلام) را فراهم آوردهایم و یا خدای ناکرده باعث حُزن و اندوه آن بزرگوار گشته ایم. البته آن بزرگواران نور واحده هستند و سرور و شادی یکی از ایشان، سرور و شادی همۀ حضرات ائمه(عَلَيهِم السَّلام)، و حزن و اندوه یکی، حُزن و اندوه همۀ آنهاست، ولذا سعی کنيم مايۀ زينت آن بزرگواران گرديم نه مايۀ ننگشان، همانطور که حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «مَعاشِرَ الشّيعَةِ كُونُوا لَنا زَيْناً وَ لا تَكُونُوا عَلَيْنا شَيْناً»[5] ای گروهِ شيعه، زينتِ ما باشيد، نه باعث ملامت و سرزنش ما!
«بارالهـا! بـه روان مقدّس حضـرت محمّـد و آل محمّـد(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) درود فرست و در امر ظهـور و فرج مـولا و مقتدایمـان حضـرت ولیّ عصر(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) تعجیل بفرما. پروردگارا! توفيق بيداری از خواب گران غفلت و توبۀ حقيقی از تمام خطاها و قصورها و معاصی به همۀ ما مرحمت بفرما. خداوندا! توفيق تأسّی از انسانهای کامل در تمام زمینهها و سیراب شدن از چشمه کوثر به دست ساقی کوثر به همۀ ما عنایت بفرما. پروردگارا! توفیق صبر و شکر و تسلیم و رضا بر تمام داده ها و مواهب و نعمتها و تمام مصائب و مشکلات به همۀ ما کرامت بفرما. بارالها! توفيق کسب سرمایۀ عالی ترِ ایمان و تقوا و اخلاص و یقین به همۀ ما مرحمت بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرما. به مسلمانان ستمدیده علی الخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق، سوریه و يمن نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ
صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»
[1]- اِقْراْ عَلى مَنْ تَرى اَنَّهُ يُطيعُنی مِنْهُمْ وَ يَاْخُذُ بِقَوْلِیَ السَّلامَ وَ اُوصيكُمْ بِتَقْوَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الْوَرَعِ فی دينِكُمْ وَ الْاِجْتِهادِ لِلَّهِ وَ صِدْقِ الْحَديثِ وَ اَداءِ الْاَمانَةِ وَ طُولِ السُّجُودِ وَ حُسْنِ الْجِوارِ... (الکافی، ج2، ص636).
[2]- وَ سُئِلَ الصّادِقُ(عَلَيهِ السَّلام) عَنْ تَفْسيرِ التَّقْوى فَقالَ اَنْ لا يَفْقِدَكَ اللَّهُ حَيْثُ اَمَرَكَ وَ لا يَراكَ حَيْثُ نَهاك (بحارالانوار، ج67، ص285).
[3]- الجواهر السنيه، كليات حديث قدسى، ص162
[4]- فَاِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ اِذا وَرِعَ فی دينِهِ وَ صَدَقَ الْحَديثَ وَ اَدَّى الْاَمانَةَ وَ حَسُنَ خُلُقُهُ مَعَ النّاسِ قيلَ هذا جَعْفَرِیٌّ فَيَسُرُّنی ذلِكَ وَ يَدْخُلُ عَلَیَّ مِنْهُ السُّرُورُ وَ قيلَ هذا اَدَبُ جَعْفَرٍ وَ اِذا كانَ عَلى غَيْرِ ذلِكَ دَخَلَ عَلَیَّ بَلاؤُهُ وَ عارُهُ وَ قيلَ هذا اَدَبُ جَعْفَر (الکافی، ج2، ص636).
[5]- امالی الصدوق، ص400