خداوند متعال در آیۀ شریفۀ مورد بحث با یک خطاب عمومی و همگانی، مردم را مورد خطاب قرار می دهد که ای مردم، رسالت رسول الله(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) و کتاب آسمانی قرآن که با ایشان نازل شده، به خیر و سعادت شماست و نسخه های خوشبختی شما در قرآن کریم مندرج است «اَلْقُرْآنُ هُوَ الدَّواءُ»[1]، و از طرف خداوند حکیم و حقّ مطلق است، ولذا اگر آن را پذیرفتید، به خیر و صلاح خود شماست. خداوند حقّ است و کار باطل و غیرحکیمانه از او صادر نمی شود. خداوند بی نیاز از هدایت بندگانش است. وقتی لشکریان آسمان ها و زمین از آنِ اوست«وَ لِلَّهِ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ»[2]، چه نیازی به ایمان بندگانش دارد؟ اگر قرآن و رسالت حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) برای خیر و سعادت دنیا و آخرت انسان است، عمل به قرآن و اطاعت از رسول الله(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) و آل طاهرینشان نیز موجب رستگاری دنیا و آخرت می شود.
پس درد و رنج و بدبختی دنیا و آخرت انسان در بی دینی است. درد مردمان، درد بی دینی است ولی متوجّه نیستند که اندوه و رنجشان به علّت دوری از وطن می باشد. توحید، وطن معنوی انسان است و هر قدر انسان به وطن حقیقی خود نزدیک تر شود، در آرامش است و در مقابل، به میزان دوری از وطن، ناآرام می باشد. سراسر قرآن کریم، دعوت و درخواست خداوند است و بندگانش را دعوت می فرماید که بیائید و بپذیرید. خیر و سعـادت شما در قبول دین می باشد و نکتۀ مهّم این است که خداوند متعال به این سبب که خالق انسان است و می داند که دین برای بندگانش چه سعادتی به ارمغان آورده، لذا این همه به قبول دین و دعوت رسول گرامیش اصرار دارد. وقتی یکی از فرزندان ما گمراه و بی نماز می شود، چقدر غصّه خورده و ناراحت می شویم که به سوی شقاوت حرکت می کند. حال، رسول الله(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) و آل طاهرینشان که «رَحْمَةً لِلْعالَمين»[3] هستند، برایشان مصیبتی بالاتر از گمراهی امّت وجود نداشت. وقتی آن بزرگواران می دیدند که چطور بندگان خداوند در کنار چشمۀ سعادت، لب تشنه هستند، به شدّت غصّه می خوردند. خداوند متعال می فرماید: صلاح و رستگاری شما در این است که خداوند و رسولش را اجابت کنید تا شما را، از حیات دانی و حیوانی به حیات برتر و عالیه برسانند و به این علّت بندگانش را دعوت می فرماید که: «يا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَجيبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ اِذا دَعاكُمْ لِما يُحْييكُمْ»[4]، ای بندگانم بیایید به تعالیم قرآن مجید و رسول الله(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) لبّیک گویید، چراکه این لبّیک شما به قرآن و اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام)، لبّیک گفتن به سعادت خود شماست.
پس هر تکلیفی که مقرّر می شود، انسان با انجام آن به خداوند لبّیک می گوید و خداوند را اجابت می کند و هر کدام از تعالیم اسلام و قرآن مجید، جلوه هایی از اجابت خداوند و لبّیک به پروردگار هستند، به عنوان نمونه: وقتی می فرماید: «اَقامُوا الصَّلاةَ»[5] اقامۀ نماز، لبّیک به خداوند است. وقتی می فرماید: «آتَوُا الزَّكاةَ»[6]، پرداخت زکات، لبّیک به پروردگار است. اگر می فرماید: «كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيام»[7]، روزه داری لبّیک به پروردگار می باشد.
[1]- قرآن، آن است دارو (بيان نورانی حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ)؛ نهج الفصاحه، حديث2108).
[2]- و برای خداوند است لشکريان آسمانها و زمين (مبارکه فتح/7).
[3]- رحمتی برای جهانيان (مبارکه انبياء(عَلَيهِم السَّلام)/107).
[4]- ای کسانی که ایمان آوردید، اجابت کنید خداوند و رسول را زمانی که میخواند شما را تا زنده کند شما را (مبارکه انفال/۲۴).
[5]- برپا دارید نماز را (مبارکه حجّ/۴۱).
[6]- بدهید زکات را (مبارکه حجّ/۴۱).
[7]- نوشته شد بر شما روزه (مبارکه بقره/۱۸۳).