همانطور که در جلسۀ سابق استفاده شد، یکی از مصادیق نور مبین و عروة الوثقی که خدای سبحان به عنوان قرآن ناطق، امر به چنگ زدن به دامن ايشان فرموده، حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) هستند «اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا اَبا عَبْدِاللهِ»[1].
«هر دری بسته شود جز درِ پر فیض حسین
این درِ خانۀ عشق است که باز است هنوز»[2]
روز دوازدهم محرّم الحرام، روز خاکسپاری پیکرهای مطهّر شهدای کربلاست. اجساد مطهّر از روز مقدّس عاشورا تا روز دوازدهم، همچنان زیر آفتاب مانده بودند. سپاه عمر سعد، اجساد ناپاک لشکر خودشان را دفن کردند، ولی این پیکرهای مطهّر، همانطور زیر آفتاب بودند تا اینکه در روز دوازدهم، قبیلۀ بنی اسد آمدند و اقدام بـه خاکسپاری پیکرهای مطهّر نمودند، امّا پیکرهای بی سر شهداء قابل شناسایی نبودند که حضرت امام سجاد (عَلَيهِ السَّلام) که از عصر روز یازدهم راهی مدینه بودند و مسافت زیادی را طی کرده بودند، به اذن الله، طی طریق نموده و خودشان را برای خاکسپاری پیکرهای مطهّر حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) و شهدای کربلا به آنجا رسانیدند. تمام شهداء را قبیلۀ بنی اسد به کمک حضرت امام سجاد(عَلَيهِ السَّلام) به خاک سپردند، لکن امام سجاد(عَلَيهِ السَّلام) شخصاً پدرشان را به خاک سپردند و نیز حضرت قمر منیر بنی هاشم(عَلَيهِ السَّلام) را رأساً کفن و دفن نمودند. تصوّر کنیم که وقتی امام سجاد(عَلَيهِ السَّلام) وارد صحرای کربلا شدند و تمام پیکرهای پدر و عموها و برادران و سایر شهداء را بی سر یافتند، چه حالی داشتند.
«از پـی دفـن پـدر حضـرت سجّـاد آمـد
عقـلِ حیـرت زده را عشق بـه امـداد آمد
چون بـه بـالین حسین و دو و هفتـاد آمد
دل هر سنگ از این صحنـه به فریـاد آمد
همه جا دست و سر و صاعد و پا ريخته بود
خون پـاکِ شهـدا در همه جـا ريخته بود
من چه گويـم، بخدا خونِ خـدا ريخته بود
چـون پیِ دفـنِ پـدر حضرت سجّـاد آمد
همچو مـاهی کـه شود حـاجبِ او پارۀ ابر
شد کفن پـاره حصيری بـه تنِ آيـتِ صبر
چون علی خواست نهـد، پيکرِ او را در قبر
آن زمـان حضـرت احمـد پیِ امـداد آمد
خـاک چون بر بدنِ زادۀ زهـرا می ريـخت
گَرد غم، دستِ اَسَف، بر سرِ دنيا می ريخت
اشک سجّاد، چو آب از کف سقّا می ريخت
چونکـه او را لبِ عطشـانِ پـدر يـاد آمد
دفن شد اکبـرِ او زيـر قدم هـای حسين
دست عبّاس بجستند و علم هـای حسين
قهرمـان است شه و خلـق تمـاشـاگرِ او
خواست در عشق، مدالی دهـدش داورِ او
شـد از آن سينۀ او مهـد علـی اصـغرِ او
وقـت آسـايش آن کـودک نـوزاد آمـد»[3]
«بـه کربـلا کفـن مگـر بـغیـر بـوریـا نبـود
مگـر حسیـن فاطـمه عزیـز مصطـفی نبـود
مگر کسی که کشته شد، تنش برهنه می کنند
مگر کـه پـاره پیروهن بـه پیکرش روا نبـود
سرش بـه نوک نیـزه هـا تنش به خاک کربلا
کفـن برای او بجـز شکستـه نیزه هـا نبـود
تشنه جگر شهیـد شد ز ظلم دشمنان مگر؟
فـرات مهـر مـادرش سیـدة النسـاء نبـود
گر از بـدن بریـده شـد سر عزیـزِ مصطفی
دگر بـه نوک نیزه هـا نهـادنش سزا نبـود»[4]
معمولاً رسم بر این است که وقتی میّت را دفن میکنند، صورت او را بر خاک میگذارند، امّا به قول حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام)، «لا يَوْمَ كَيَوْمِكَ يا اَبا عَبْدِ اللهِ»[5]، مگر سر و صورتی داشتند که به خاک بگذارند؟! وقتی حضرت امام سجّاد(عَلَيهِ السَّلام)، پیکر بدون سرِ پدر را بر خاک سپردند، با انگشت ولایت نوشتند: «این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است، آن حسینی که او را با لب تشنه و غریبانه کشتند»[6]. «اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَ عَلٰى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ عَلٰى اَوْلٰادِ الْحُسَيْنِ وَ عَلٰی اَصْحابِ الْحُسَيْن(عَلَيهِالسَّلام)»[7].
حضرت امـام سجّاد(عَلَيهِ السَّلام) عمـوی بزرگوارشـان حضرت عبّاس(عَلَيهِ السَّلام) را به علّت رفعت مقامی که داشتند، خودشان با دست خود به خاک سپردند. استاد جوادی آملی میفرمايند: تمام شهدای کربلا را در يک جا زيارت میکنيم، امّا حضرت عباس(عَلَيهِ السَّلام) در سه جا زيارت میشوند، چراکه هر کدام از دست راست و دست چپ آن بزرگوار برای خود مزاری جداگانه دارند.
حضرت عبّاس(عَلَيهِ السَّلام) الی يومالقيامة درس بزرگی به بشريّت دادند و آن اين است که میتوان در عين حال که پيامبر و امام معصوم نبود، ولی به درجات عاليۀ ايمان نائل شد و آنچنان صلاحيّتی تحصيل نمود که تا قيام قيامت در کنار معصوم جاويدان ماند. حضرت عباس(عَلَيهِ السَّلام) به همراه حضرت زينب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) و جناب علی اکبر(عَلَيهِ السَّلام) و ساير افرادی که معصوم نبودند، ولی در صحنۀ عاشورا جانفشانی نمودند، کـاری کردند که نامشان الی يوم القيامة در کنار امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) زنده ماند.
[1]- سلام بر تو ای اباعبدالله(عَلَيهِ السَّلام) (مفاتیحالجنان، فرازی از زیارت عاشورا).
[2]- جواد هاشمی(تربت)
[3]- کتاب «ای اشک ها بريزيد»، اشعار مذهبی ديوان حبيب چايچيان(حسان).
[4]- فؤاد کرمانی
[5]- نيست روزی مانندِ روزِ تو ای اباعبدالله (امالی الصدوق، ص116).
[6]- هذا قبر الحسین بن علی بن ابی طالب الّذی قتلوه عطشاناً غریباً (برگرفته از کتاب «کامل الزّيارات»، جعفر بن محمد قمی).
[7]- سلام بر امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) و سلام بر علی بن الحسین(عَلَيهِ السَّلام) و سلام بر اولاد امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) و سلام بر اصحاب امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) (مفاتیح الجنان، فرازی از زیارت عاشورا).