در آیات شریفه ای که سابقاً در مورد منافقینِ تائب استفاده شد، معلوم گردید که آنان از اعمال و رفتار و کردار سوء خود فاصله گرفتند و به مقام توبه درآمدند و بعد از توبه، با مؤمنان همراه شدند. حال در ادامۀ همـان آیـات شریفه، خدای سبحـان مطلبی را بیان می فرماید و آنگاه یک قانون کلّی از آن اخذ می شود. خداوند متعال بطور کلی آشکار کردن بدی ها و زشتی ها را در جامعه دوست ندارد. وقتی زشتی ها در بین عموم مطرح می شود و اعمالِ سوء و کارهای زشتی که از دیگران سر زده، نقل می شود، قباحت اعمالِ سوء از بین می رود و موجب شیـوع و گسترشِ بدی هـا و زشتی ها در جـامعه می گردد. خداوند متعال، شایعه پراکنی و آشکار کردنِ بدی ها را آنچنان مذمّت فرموده که در سورۀ مبارکۀ نور، هجده آیۀ شریفه در این مورد بیان شده است «اِنَّ الَّذينَ يُحِبُّونَ اَنْ تَشيعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ اَليمٌ فِی الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ»[1]. کسانی که با بیان و اظهارِ بدی ها و زشتی ها می خواهند بدی ها شایع شود و زشتی ها را در جامعه گسترش می دهند و آنها را مطرح کرده و بیان می کنند، گرفتار عذاب الیم الهی می گردند. حال ملاحظه می شود که امروزه در این فضاهای مجازی، چه آبروهایی بر باد می رود و چه اسراری فاش می شود و چه بدی هایی گسترش داده می شود و چه حقوقی ضایع می شود و چه اختلافاتی که در این راستا بر خانواده ها وارد می گردد و پرواضح است که دارای چه مسئولیت عظیمی در پیشگاه الهی است. خدای سبحان در آیۀ شریفۀ مورد بحث می فرماید: «لا يُحِبُّ اللهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ» خداوند دوست ندارد کسی بدیها را آشکار کند. حال این بدی ها چه از ناحیۀ خود شخص و چه دیگران باشد.
پس مؤمنین اجازه ندارند بدی هایی را که در مورد دیگران مطّلع شده اند یا اسرار دیگران را آشکار و برملا کنند و نشانِ تقوا این است که بدی های دیگران را بپوشانند و ستّارالعيوب باشند. بطور کلّی افشای بدی ها و اظهار زشتی ها در جامعه و برملا کردنِ گناهان و معاصی چه در مورد دیگران و چه در مورد خود، جایز نیست و از ساحت ایمانی مؤمن بدور است. انسان نه تنها باید بدیهای دیگران را آشکار نکند و اسرارشان را فاش نسازد و حافظ اسرار دیگران و پوشانندۀ عیوب آنان باشد، بلکه حق ندارد آن گناهانی را هم که خود انجام داده، پیش دیگران تعریف کند. به عبارت دیگر حفظ آبروی خود و دیگران از نشانه های ایمان است.
بر این اسـاس که تقرّب به هر کسی از راه تلبّس به اوصاف او امکان پذیر است، لذا تقرّب به خدای سبحان از طریق تلبّس به اوصاف الهی ممکن است و با توجه به اینکه یکی از اوصاف الهی «سَتّارُ الْعُيُوب»[2] می باشد، لذا تلبّس به خداوندِ ستّارالعیوب، از طریق پوشاندن عیوب دیگران میسور می گردد.
خداوند متعال، «اَظْهَرَ الْجَميلَ وَ سَتَرَ الْقَبيح»[3] است، یعنی نه تنها پوشانندۀ عیب هاست، بلکه آشکارکنندۀ حُسن ها و زیبایی هاست. از اینرو برای تقرّب به خداوند، شایسته است که به جای بدگویی و فاش کردن عیوب و اسرار دیگران، حُسن ها و نیکی ها را آشکار نمود. حال، با توجه به اینکه تمام خیرها و نیکی ها در خانواده اولویّت دارد، لذا در مورد پوشانیدن عیوب دیگران و حفظ اسرار و آبروی مردم، خانواده در اولویّت بالاتری قرار دارد که از آن جمله، حفظ اسرار همسر می باشد که حتی در پیش فرزندان نیز نباید فاش گردد. خداوند متعال در قرآن کریم در مورد همسران می فرماید: «هُنَّ لِباسٌ لَكُمْ وَ اَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ»[4]. از اینرو شایسته است در حفظ اسرار و احترام به همسر اهتمام کامل داشت.
[1]- همانا کسانی که دوست می دارند که در میان اهل ایمان کار منکری را اشاعه و شهرت دهند، برای ایشان است عذاب دردناک در دنیا و آخرت (مبارکۀ نور/19).
[2]- پوشانندۀ عیب ها (مکارم الاخلاق، ص476).
[3]- ظاهر کنندۀ زيبایی و پوشانندۀ زشتی (الکافی، ج2، ص578).
[4]- ایشان جامۀ عفاف شما هستند و شما نیز لباس عفّت آنها هستید (مبارکۀ بقره/187).