اگر در شب ولادت مولای متّقیان امام علی(عَلَیهِ السَّلام) با آن بزرگوار که بهار حقیقی هستند، ارتباطی حاصل شود، عید و بهار مکنونِ ما هم شکوفا می شود و احسن الحـال در وجود ما نیز محقّق می گردد. احسن الحـالِ طبیعت بیـانگر احسن الحـالِ حقیـقی در وجـود انسان هاست. وقتی احسن الحالِ طبیعت این چنین زیبا و باشکوه است، معلوم می شود احسن الحالِ انسان که اشرف مخلوقات است، به چه زیبایی خواهد بود. اگر بهار مکنون و بالقوّۀ انسان شکوفا گردد، احسن الحال عظیمی برای او حاصل می شود و این احسن الحال مُیَسَّر نیست مگر اینکه از سوی حضرات ائمّۀ اطهار(عَلَيهِمُ السَّلام) عنایتی شود و گوشه چشمی نمایند. برای اولیای الهی همواره این ارتباط حاصل است و فیوضات و برکات از طرف آن ابرهای بارنده و خورشیدهای تابنده (امامان(عَلَيهِمُ السَّلام)) که دائم در حال بارش و تابش اند، بر آنان جاری و ساری است.
حال چه کنیم که به ما هم گوشه چشمی شود و عنایتی گردد و از آن فیوضات بهره مند گردیم؟ رجوع میکنیم به خودِ حضرت امیرالمؤمنین علی(عَلَیهِ السَّلام)، که طبق بیان نورانی «اَنَا وَ عَلِیٌّ اَبَوا هذهِ الْاُمَّةِ»[1]، پدر معنوی و باطنی و روحانی ما هستند و پاسخ این سؤال را که چگونه می توان با آن حضرت ارتباط حاصل کرد، از خودشان دریافت می داریم. آن بزرگوار در یک بیان مبارک، راه ارتباط را این چنین بیان می فرمایند: «اَعينُونی بِوَرَعٍ وَ اجْتِهادٍ وَ عِفَّةٍ وَ سَداد»[2] مرا یاری کنید با تقوا و خویشتن داری در برابر گناه و سعی و تلاش و عفت و پایداری و استقامت. راه ارتباط با آن حضرت، یاری کردنِ آن بزرگوار است و تقوا و خویشتن داری در برابر گناه، بالاترین شکر و سپاس از نعمت های پروردگار متعـال و یـاریِ آن بزرگوار محسوب می گردد. بالاترین شکر آن است که انسان از آن ابزاری که خداوند برای تکاملِ او مقرّر فرموده، سوء استفاده نکند و در مسیر شقاوت از آنها بهره نگیرد. اگر حضرت علی(عَلَیهِ السَّلام) میفرمایند: مرا با تقوایتان یاری کنید، به این معنا نیست که با یاریتان به شکوه و عظمت آن حضرت افزوده میشود، بلکه با یاری آن بزرگوار، درواقع خودتان را یاری می کنید.
آن بزرگوار در ادامه میفرمایند: در مسیر ورع و تقوا، سعی و تلاش و کوشش داشته باشید. بزرگان و اهل معرفت به هر جا رسیدند از راه ایستادگی در برابر نفس و سعی و تلاش و کوشش بوده است «وَ اَنْ لَيْسَ لِلْاِنْسانِ اِلاّ ما سَعى»[3]. اگر انسان در مسیر قرب الی الله، سعی و تلاش و کوشش نماید، خدای سبحان او را با امدادهای غیبی پیش می برد و به مراتب و مدارج بالاتر می رساند. دین اسلام، نامش صراط است و صراط برای رفتن است، نه برای ایستادن. اگر انسان مسیر الله و تقوا و ورع را برگزید، دیگر این راه توقّف بردار نیست و باید به سعی و تلاش خود ادامه دهد و این مسیر را طی کند تا به مقصد اعلی که همان قرب و رضای الهی است، نائل آید. اگر انسان دو راه، پیش رو داشت، هرگز خداوند نمی فرمود «فَاَيْنَ تَذْهَبُونَ»[4]. راه یکی است و آن، صراط مستقیم می باشد. بنابراین اوّلین کمک و یاری به حضرت علی(عَلَیهِ السَّلام) ترک گناهان و تقیّد شدید به فرایض و واجبات «بِوَرَعٍ» و سپس سعی و تلاش و کوشش در این مسیر است «وَ اجْتِهادٍ». سوّمین کمک، عفّت و پاکدامنی است «وَ عِفَّةٍ». البته عفّت دامنه اش بسیار وسیع است و یکی از مهم ترین مصادیق آن، حیاء و نگه داشتنِ دامان خود از محارم الله است. وجود مقدّس حضرت امیرالمؤمنین علی(عَلَیهِ السَّلام) می فرمایند: «پاداشِ رزمندۀ شهید در راه خداوند، از کسی که توان انجام گناه را دارد، ولی پاکدامنی را برمی گزیند بیشتر نیست، انسان پاکدامن نزدیک است فرشته ای از فرشتگان شود»[5].
چهارمین کمک و یاری در کلام مولا علی(عَلَیهِ السَّلام)، استقامت و پایداری در مسیر قرب الی الله است «وَ سَداد»، یعنی با استقامت و ثَبات قدم، مرا، و در حقیقت دینِ خود را یاری کنید.
جوانان عزیز، دوران جوانی، دوران انتخاب است، اگر شما راه خداوند و اولیای او را انتخاب کرده اید، در پای این انتخاب مبارکتان بایستید. شرط بهره مندی از عنایات و برکات حقّ سبحان استقامت و ایستادن در پای این انتخاب ارزشمندتان است «اِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ اَلاّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ اَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتی كُنْتُمْ تُوعَدُونَ»[6]. ارزش ایمان به استقامت است. ارزش ایمان به ثَبات قدم است، چراکه زندگیِ انسان پر از فراز و نشیب، پر از تلخی و شیرینی، سختی و آسانی و پر از امتحان و آزمون های پروردگار است «شیر دل است آنکه از این غمزه رست»[7]. اگر انسان استقامت نداشته باشد، چگونه می تواند در برابر این آزمون ها ایمان خود را حفظ کند. با استقامت می توان ایمان خود را در نشیب و فرازهای زندگی حفظ کرد و سالم به سر منزل مقصود رسانید. آری حقیقتاً در برابر مشکلات و هجوم بلاها، ایمان را حفظ کردن و نلرزیدن و نلغزیدن هنر است. ارتباط با مولا علی(عَلَیهِ السَّلام) و اولیای الهی هزینه دارد و هزینۀ آن، صبر و تحمّل در برابر مصائب و مشکلات و پایداری و استقـامت است. تحمّل پـاره ای از محدودیّت ها و محرومیّت هاست که ارتباط با خدای سبحان و محبوبانش را برای انسان فراهم می آورد و حشر با بزرگان برای او صورت می گیرد.
۱- من و علی دو پدر این امّت هستیم (بيان نورانی حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ)؛ بحارالانوار، ج۱۶، ص۹۵).
[2]- نهج البلاغه، فرازی از نامۀ 45
[3]- و اینکه نیست برای انسان مگر آنچه تلاش کند (مبارکه نجم/۳۹).
4- پس به کجا می رويد (منحرف میشوید) (مبارکه تکویر/۲۶).
[5]- مَا الْمُجاهِدُ الشَّهيدُ فی سَبيلِ اللَّهِ بِاَعْظَمَ اَجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ لَكادَ الْعَفيفُ اَنْ يَكُونَ مَلَكاً مِنَ الْمَلائِكَة (نهج البلاغه، حکمت۴۷۴).
6- همانا کسانی که گفتند پروردگار ما خداوند است، سپس استقامت ورزيدند، نازل می شوند بر ايشـان ملائکه، اينکه نترسيد و اندوهگين نشويد و بشارت بـاد شمـا را به بهشتی که وعده داده می شديد (مبارکه فصلت/۳۰).
[7]- ايرج ميرزا