در جلسۀ سابق استفاده شد که خداوند شکر بنده­ای را قبول نمی­فرمايد، مادام بر اينکه از واسطه ­های نعمت قدردانی و شکرگزاری شود. شرط مقبوليّتِ شکر در درگاه الهی، شکر از واسطه ­های نعمت است. بالاترين واسطۀ نعمت والدين هستند و بالاترين سپاس­گزاری، تشکر از والدين می­باشد و در ادامۀ آن، مهم ترين بخشِ شکر­گزاری، در خانواده و در رابطه با همسر و فرزندان مطرح می­باشد. از اساتيد و کارشناسان روانشناسی و امور خانواده استفاده شده که تشکّر از همسر در برابر زحمات او، در تحکيم بنيان خانواده و ايجاد صلح و صفا و مهر و محبّت، نقش آفرين و کارساز می­باشد و معجزه می­کند. همچنين با توجه به اينکه مردم با ما همان رفتاری را دارند که ما با ايشان داريم، لذا تشکّر از همسر موجب می­شود که او هم متقابلاً از همسرش تشکّر نمايد و مهمتر از همۀ اينها اينکه فرزندان با اين صفت انسانی و روش اوليای الهی آشنا می­شوند و رشد می­يابند و يک خانوادۀ سالم تحويل جامعه داده می­شود. همچنين تشکّر از فرزندان در برابر اعمال خيرشان موجب می­شود که آنان هم در برابر اعمال خير ديگران، قدردان و شاکر باشند و به اين ترتيب مقدّمات ايجاد مدينۀ فاضله مهيّا می­گردد، چراکه مدينۀ فاضله را انسان­های فاضل می­سازند.