با توجه به اینکه کلام قرآن ناطق در کنار کلام قرآن مکتوب، جهانی و جاودانی است، لذا تیمّناً و تبرّکاً درس را با دو بیان مبارک از آن دو بزرگوار آغاز می کنیم.
حضرت امام محمد باقر(عَلَیهِ السَّلام) می فرمایند: «وَ تَخَلَّصْ اِلى عَظيمِ الشُّكْرِ بِاسْتِكْثارِ قَليلِ الرِّزْقِ وَ اسْتِقْلالِ كَثيرِ الطّاعَة»[1] با زیاد شمردنِ نعمت ها و روزی های پروردگار و قلیل و ناچیز دانستنِ طاعات خود، حق شکرگزاری بزرگ و عظیم انجام می شود. هر چقدر معرفت بالاتر، شکرگزاری از نعمت ها و اقرار به عجز و ناتوانی بیشتر است، همانطور که حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) در اوج مقام توحید و بندگی به پیشگاه الهی عرض می کنند: «ما عَبَدْناكَ حَقَّ عِبادَتِكَ وَ ما عَرَفْناكَ حَقَّ مَعْرِفَتِك»[2] (خداوندا!) عبادت نکرديم تو را آنگونه که شايستۀ عبادتت بود و نشناختيم تو را آنطور که حق معرفتت بود.
از حضرت امام هادی(عَلَیهِ السَّلام) نیز مذکور است: «اَلدُّنْيا سُوقٌ رَبِحَ فيها قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُون»[3] دنیا بازاری است که عدّ ه ای در آن سود بردند و عدّ ه ای ضرر نمودند. با توجه به اینکه خداوند متعال دنیا را برای انسان آفریده تا از لحظه لحظه های آن بهره مند شود، لذا کسانی که استفادۀ بهینه از سرمایۀ عمر نمودند، سود بردند و افرادی که آن را تباه و تاراج کردند، زیان نمودند.