در آستانۀ ولادت حضرت ثامن الحجج، علی بن موسی الرّضا(عَلَيهِ السَّلام) قرار داریم. آن بزرگوار در هنگام عبور از شهر نیشابور در حدیثی که به حدیث «سلسلة الذَّهب» معروف است، از قول خدای عزّ و جلّ فرمودند: «لا اِلهَ اِلَّا اللهُ حِصْنی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنی اَمِنَ مِنْ عَذابی»[1]، سپس زمانی که کجاوه حرکت کرد، سر مبارکشان را از کجاوه بیرون آوردند و فرمودند: «بِشُرُوطِها وَ اَنَا مِنْ شُرُوطِها»[2]. یعنی شرط پذیرش توحید و «لا اِله اِلَّا الله»، ولایت اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) است.
سابقاً استفاده شده که با وجود اینکه قرآن نازل شده بود و حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) به رسالت مبعوث شده بودند و دینِ رسمی، دین اسلام بود، لکن خدای سبحان بعد از تعیین حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) به عنوان جانشینِ حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و ولیّ و سرپرست مردم، فرمود: «اَلْيَوْمَ اَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ اَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتی وَ رَضيتُ لَكُمُ الْاِسْلامَ دينا»[3]. یعنی بدون ولایت، دین ناقص است و دینِ ناقص، قدرت تربیت انسان کامل را ندارد و بعد از ابلاغ حکم ولایت، دین کامل شد. عصارۀ خلقت، انسان کامل است و دین مقرّر شده تا انسانِ کامل تربیت کند و دینِ ناقص، قدرت و توان تربیت انسان کامل را ندارد. در تأیید این مطلب حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) به حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «فَمَنْ اَنْكَرَ اِمامَتَكَ فَقَدْ اَنْكَرَ نُبُوَّتی»[4]. وقتی انکـار امـامت، انکـار رسـالت است، انکـار رسول الله(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) نیز انکار خداوند می باشد و نهایتاً منتهی به ارتداد می گردد. استاد جوادی آملی فرمودند: «در ساحت میزان که اعمال انسان مورد ارزیابی قرار می گیرد، بهترین و وزین ترین حسنات، تولّی اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) است». حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) فرمودند: «حُبّی وَ حُبُّ اَهْلِ بَيْتی نافِعٌ فی سَبْعَةِ مَواطِنَ اَهْوالُهُنَّ عَظيمَةٌ عِنْدَ الْوَفاةِ وَ فِی الْقَبْرِ وَ عِنْدَ النُّشُورِ وَ عِنْدَ الْكِتابِ وَ عِنْدَ الْحِسابِ وَ عِنْدَ الْميزانِ وَ عِنْدَ الصِّراط»[5] دوستى من و دوستى خاندانم در هفت موطن سودمند است كه هراسى عظيم دارند، هنگام مرگ و در گور، وقت برآمدن از قبر و دريـافت نـامۀ اعمال و نزد حساب و پاى ميزان و بر صراط. تنها نجات بخش، محبّت اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) است و محبّت اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) نشـانه دارد و در اطـاعت ظهور می کند. حضرت امـام علی(عَلَيهِ السَّلام) می فرمايند: «مَنْ اَحَبَّنا فَلْيَعْمَلْ بِعَمَلِنا»[6]. «خدای سبحان به عظمت وجود امام رضا(عَلَيهِ السَّلام)، که عالی ترین تحفۀ ربانیه و برکت عظمای کشور ایران هستند، همۀ ما را از شفاعت کبرایشان بهره مند بفرماید و در دنیا و عقبی با آن بزرگواران محشورمان بفرماید». «اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیایَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) وَ مَماتی مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ)»[7].
[1]- لا اله الا الله قلعۀ من است، پس کسی که داخل شود در قلعۀ من، ايمن گردد از عذاب من (بحارالانوار، ج49، ص123).
[2]- به شرط های آن و من از شرط های آن هستم (بحارالانوار، ج49، ص123).
[3]- امروز کامل کردم برای شما دينتان را و تمام کردم بر شما نعمتم را و راضی گشتم برای شما اسلام را به عنوان دين (مبارکه مائده/3).
[4]- پس کسی که انکار کند امامت تو را، پس در حقيقت انکار نموده است نبوّت من را (امالی صدوق، ص95).
[5]- امالی صدوق، ص10
[6]- کسی که دوست بدارد ما را، پس بايد عمل کند به عمل ما (بحارالانوار، ج67، ص306).
[7]- پروردگارا، قرار بده زندگی مرا زندگی محمد و آل محمدی(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و مرگ مرا مرگ محمّد و آل محمّدی(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) (مفاتیح الجنان، فرازی از زیارت عاشورا).