مطلب دیگر در رابطه با آیۀ شریفۀ سابق که لازم به ذکر میباشد، در مورد حکمت است «وَ اَنْزَلَ اللهُ عَلَيْكَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ». حکمت، به اعتقاد و قول و فعل و سخن و عمل و اخلاق راست و درست گفته میشود که مطابق با حق و حقیقت و وحی الهی باشد؛ یعنی حکمت، آن معارف اعتقادی و اخلاقی و عملی است که کاملاً مطابق با وحی است و بطور کلّی اعتقاد و اخلاق و عمل محکم و دارای استحکام که جای هيچ گونه ایراد و اشکال در آن نباشد، حکمت است. حکمت از محکم می باشد، ولذا سخنِ با استحکام که کاملاً مطابق با قرآن کریم و کلام و عمل اهل بیت عصمت و طهارت(عَلَيهِم السَّلام) است حکمت نامیده میشود. خدای سبحان حکیم است «وَ اللهُ عَليمٌ حَكيم»[1] و هرآنچه فرموده حکیمانه است، ولذا قرآن کریم هم که از جانب اوست و فعل و قـول خدای حکیم است «مِنْ لَدُنْ حَكيمٍ عَليم»[2]، سراسر حکمت می باشد «وَ الْقُرْآنِ الْحَكيم»[3]، «وَ اَنْزَلَ اللهُ عَلَيْكَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ». حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و حضرات اهل بیت عصمت و طهارت(عَلَيهِم السَّلام) که مظاهر اتمّ و اکمل اوصاف خدای سبحان هستند، حکيم بوده و تمام اعمال و رفتار و گفتارشان حکیمانه است. بنابراين انسـانی کـه بـه قرآن حکیم عمل نمـایـد و از رسـول الله(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) تأسّی نماید که حکیم هستند، به میزان عمل به قرآن و تأسّی از آن بزرگواران، از حکمت الهی بهرهمند شده و قول و فعلش حکیمانه میگردد. اولیای الهی و علمای ربّانی و انسانهای والا هم، به اين علّت که تابع حضرات معصومین(عَلَيهِم السَّلام) هستند، اعتقاد و قول و فعلشان حکیمانه است. بنابراين يکی از علائم ایمان حقیقی، آن است که مؤمن، عمل غیرحکیمانه و رفتارهای غیرحکیمانه نداشته باشد.