شهادت ششمین امام و هشتمین معصوم، رئیس مذهب جعفری حضرت امام جعفر صادق(عَلَيهِ السَّلام) به پیشگاه مقدّس فرزند بزرگوارشان حضرت ولیّ عصر(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) و تمام پیروان حقیقی و منتظران واقعی، علی الخصوص خواهران محترم تسلیت عرض میشود. «خداوند به مقرّبین درگاهش توفيق تأسّی حقیقی از آن بزرگواران به همۀ ما عنایت بفرماید».
همانطور که در ولادت آن بزرگواران به خداوند متعال و حضرت پیـامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و حضرات معصومین(عَلَيهِم السَّلام) تبریک عرض میکنیم، در ایّام شهادت آنـان نیز به محضر خداوند متعـال و حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و سایر ائمّۀ اطهار(عَلَيهِم السَّلام)، تسلیت عرض میکنیم.
حال برای اینکه به نورانیّت و زینت برنامۀ تفسیری قرآن کریم که تماماً مطالب قرآن صامت است بیافزائیم، یک بیان نورانی از حضرت امام جعفرصادق(عَلَيهِ السَّلام) که قرآن ناطق هستند، استفاده میکنیم. آن بزرگوار میفرمایند: «اَحَبُّ اِخْوانی اِلَیَّ مَنْ اَهْدى عُيُوبی اِلَیَّ»[1] محبوبترین برادران من در نزد من کسانی هستند که عیوب مرا بر من هدیه کنند.
حال، با توجه به این حدیث نورانی، ببینیم بینی و بین الله چه کسانی در پیش ما جایگاه دارند، کسانی که ما را دوست دارند و مدح میکنند و یا کسانی که عیبهای ما را متذکّر میشوند. از حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) روايت است که مؤمن آیینۀ مؤمن است «اَلْمُؤْمِنُ مِرْآةُ الْمُؤْمِن»[2]. مؤمنی که آیینه است، عیوب دوستانش را فقط بخاطر خداوند به آنها متذکّر میشود و درواقع عیبگویی و انتقادهای او، خالی از هرگونه غرض و مَرَض و عقده های شخصی است و قصد و هدف او از انتقاد، فقط انجام وظیفه و جلب رضایت الهی می باشد و پرواضح است کسی که عیب دیگری را عیب خود می پندارد و با رعایت جمیع شرایط آن را به او تذکّر می دهد، انتقاد او حقیقتاً هدیه محسوب خواهد شد و به اين علّت حضرت امام حسن عسکری(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «مَنْ وَعَظَ اَخاهُ سِرّاً فَقَدْ زانَهُ وَ مَنْ وَعَظَهُ عَلانِيَةً فَقَدْ شانَه»[3] کسی که برادرش را در نهان نصیحت کند و پند دهد، او را آراسته و زینت داده است و کسی که آشکارا او را نصیحت کند، او را زشت ساخته و تحقیر نموده است.
انسان آنجا به آراستگی و وارستگی و پیراستگی میرسد که با این حال، عیوب ديگران را به آنان هدیه نماید و متقابلاً از تذکّر ديگران در مورد عیوبش، نه تنها نرنجد، بلکه خود را مدیون او بداند. علّت اینکه حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) انتقادِ الهی را نوعی هدیه میشمارند، این است که اگر دوست آن را نگوید، دشمن خواهد فهمید و این برای انسان خيلی سنگین است. «از خداوند منّان عاجزانه خواستاريم توفیق وارستگی از تمام منیّتها و خودخواهیها و زدودن رذیلتها و آراسته شدن به فضیلتها به همۀ ما عنایت بفرمايد».