خداوند تبـارک و تعالی چند روزۀ زندگی دنیوی را به عنوان فرصت و مهلت برای انسان ارزانی فرموده، تا او آسمانی شود و بُعد آسمانی اش تقویت گردد و در این میان، میهمانی و ضیافت ماه مبارک رمضان، بهترین زمان برای آسمانی شدن است. در عظمت ضیافت ماه مبارک رمضان همین بس که دعوت کنندۀ به پرواز و آسمانی شدن، خداونـد متعـال است و ابـلاغ کنندۀ دعوت، رسـول مکرّم اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) هستند. وقتی دو ماه شریف رجب و شعبان که مقدّمۀ ماه مبارک رمضان هستند، این همه دارای عظمت و برکات هستند، معلوم میشود که خود ماه مبارک دارای چه عظمتی است.
وقتی خدای سبحان در این ایّام مبارک، انسان را به پرواز و طَیَران دعوت میفرماید، معلوم میشود که زمان، زمانِ پرواز و طَیَران و آسمانی شدن می باشد و برای این پرواز، بال و پر لازم است. پرواضح است که انسان بدون پر و بال، امکان پرواز ندارد، ولذا خداوند متعال برای طَیَران انسان به عالم ملکوت، دو بال ایمان و عمل صالح را برای او ارزانی فرموده است. ایمان و عمل صالح در کنار هم، دو بال پرواز برای انسان هستند و تنها با یک بال، امکان پرواز در عالم ملکوت وجود ندارد. از اینرو اگر انسان صاحب ایمان و اعتقاد توحیدی است، یک بال پرواز دارد و برای پرواز باید بال دوّم را که عمل صالح است، فعّال نماید، همانطور که فرمود: «اِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصّالِحُ يَرْفَعُه»[1] ایمان کلمۀ طیّب خداوندی است و عمل صالح آن را به سوی خداوند رفعت میدهد. آری، عمل صالح است که ایمان را بالا میبرد. اگر انسان فقط مؤمن شناسنامه ای باشد و عمل صالح نداشته باشد، قدرت پرواز نیز نخواهد داشت. وقتی کلمۀ طیّب که همان ایمان است، با عمل طیّب که عمل صالح میباشد همراه گردد، به سوی خداوند که طیّب و طاهر محض است، صعود میکند و چنانچه هر کدام از اینها به نوعی آسیب ببیند، قدرت صعود و طَیَران نخواهد داشت.
[1]- به سوی او بالا می رود کلمة پاکيزه و عمل صالح رفعت می دهد آن را (مبارکه فاطر/10)