*تفسیر: مطالبی در مورد آیة شریفة مورد بحث:
در جلسۀ سابق مطالبی پیرامون آیۀ شریفۀ مورد بحث استفاده شد که خلاصۀ آنهـا و ادامۀ مطـالب در این زمینه، ذیـلاً استفاده میشود:
: کیفرها و عقوبت های پروردگار، همه به سوءاختیار انسان و بیراهه رویهای آگاهانه و عالمانۀ او برمیگردد و در عظمت مسیری که خدای سبحان برای انسان معیّن فرموده، همین بس که میفرماید: «اِنّا لِلَّهِ وَ اِنّا اِلَيْهِ راجِعُونَ»[1] همانـا مـا از خداوند هستیم و همانا مـا به سوی او مراجعت کنندگانیم. یعنی آغاز و پایان انسان، خودِ حق تعالی و ذات اقدس الهی است که خیر محض میباشد و وقتی چنین است، پرواضح است که این آغاز و انجام، جز خیر نخواهد بود. آن مسیری را که خدای سبحان برای انسـان ترسیم فرموده، مسیر خیر و سعـادت می باشد و این انسان است که با سوءاختیار، مسیر سعادت را به مسیر شقاوت تبدیل میکند، ولذا تمام گرفتاریها و کیفرهای اُخروی انسان به سوءاختیارش برمیگردد، وگرنه خداوند متعال سرنوشت بدی برای هیچ کس رقم نمیزند.
«سرنوشتِ مـا بـه دست خـود نوشت
خوش نویس است او، نخواهد بد نوشت»