:
در آغاز جلسه، تیمّناً و تبرّکاً دو بیان نورانی از حضرت امام محمد باقر(عَلَيهِالسَّلام) استفاده میشود. آن بزرگوار فرمودند: «لا يَكُونُ الْعَبْدُ عالِماً حَتّى لا يَكُونَ حاسِداً لِمَنْ فَوْقَهُ وَ لا مُحَقِّراً لِمَنْ دُونَه»[1] بندهای عالم نخواهد بود، مگر اینکه نسبت به مافوق خود حسادت نورزد و پایینتر از خود را به چشم حقارت ننگرد.
در بیان نورانی دیگری از حضرت امام محمد باقر(عَلَيهِالسَّلام) آمده است: «مَنِ اغْتيبَ عِنْدَهُ اَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فَنَصَرَهُ وَ اَعانَهُ نَصَرَهُ اللهُ فِی الدُّنْيا وَ الْآخِرَة»[2] هر کس نزد او از برادر مؤمنش غیبت کنند و او یاری و پشتیبانیاش کند، خداوند هم در دنیا و آخرت، یاور و پشتیبان او خواهد بود، چراکه مؤمن منسوب به خداوند است. در مقابل، بسیار نهی شده از اینکه در نزد مؤمنی، مؤمن دیگری مورد غیبت یا استهزاء واقع شود و او سکوت نماید، همانطور که در ادامة بيان نورانی مذکور آمده است: «وَ مَنِ اغْتيبَ عِنْدَهُ اَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فَلَمْ يَنْصُرْهُ وَ لَمْ يَدْفَعْ عَنْهُ وَ هُوَ يَقْدِرُ عَلى نُصْرَتِهِ وَ عَوْنِهِ خَفَضَهُ اللهُ فِی الدُّنْيا وَ الْآخِرَة»[3] و کسی که نزد او از برادر مؤمنش غيبت کنند، پس او را یاری نکند و از او دفاع ننمايد، درحالی که قادر به ياری و پشتيبانی از او بود، خداوند هم او را در دنيا و آخرت پست مینمايد.
1- بحارالانوار، ج75، ص173
2- بحارالانوار، ج72، ص255
1- بحارالانوار، ج72، ص255