خداوند متعـال دو ماه شریف رجب و شعبان را مقدّمه ای جهت آماده سازی برای تشرّف بندگانش به ضیافت الهی و لایق حضور میزبان گشتن مقرّر فرموده است. آری، حقیقتاً دو ماه رجب و شعبان، دو چشمهای است که خداوند متعال، آنها را قبل از ضیافت عظیمش قرار داده تا بندگانش در آن دو چشمه استحمام نمایند و تطهیر شوند و شباهتی به میزبان خود پیدا نمایند و برای میزبان خود اهل گردند و لایق حضورش شوند.
خداوند متعال برای ضیافت ماه مبارک رمضان، دعوت رسمی از تمام بندگانش به عمل آورده است تا آنان را به مقصد اعلیٰ برساند. ماه رجب، شهرالولایه، ماه شعبان، شهرالرّسالة، و ماه مبارک رمضان شهر الله الاکبر است. ماه مبارک رمضان و شب مقدّس قدر، ظرف بسیار لایقی است و مظروف لایقی همچون قرآن در آن شب نازل شده است، یعنی آن شب مبارک، برای آن مظروف مبارک، ظرف شده است ولذا خداوند تبارک و تعالی دو ماه شریف رجب و شعبان را برای آن ماه عظیم مقدّمه قرار داده تا بندگانش در این دو ماه در جهت تهذیب و تزکیه تلاش نمایند و زحمت بکشند و استحقاق دریافت فضل خاصّ الهی را در وجود خود فراهم آورند و با ماه مبارک رمضان سنخیّت پیدا کنند، ماهی که میزبانش خود خداوند است. همچنانکه فرموده اند: «منتظِر باشد شبیه منتَظَر»، همانطور هم میهمان باید شبیه میزبانش باشد.
یکی دیگر از مصادیق فضل عام خداوند، وضع عبادات و تکالیف بر بندگانش است. خداوند متعال با تکالیف و عبادات، بندگانش را تشریف و تکریم فرموده است، چراکه راه ارتباط و اتّصال انسان با خداوند است. از میان عبادات، نماز بزرگترین وسیلة ارتباطی بین انسان و خداوند است و هیچ چیز همانند نماز، انسان را بـه خداوند نزدیک و مربوط و متّصل نمیکند «اَلصَّلاةُ قُرْبانُ کُلَّ تَقِیٍّ»[1]، آری، با هر نماز، انسان رشد کرده و بالا می آید و به خداوند تقرّب میجوید. به همین ترتیب، روزه و سایر عبادات، تماماً ابزار رشد و تعالی هستند.
1- نماز مایة تقرّب هر متّقی است (بیان نورانی حضرت امام رضا(عَلَيهِ السَّلام)؛ کافی، ج6، ص10).