ولادت باسعادت عقيلة بنی هاشم، حضرت زينب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها)، به پيشگاه مقدّس حضرت امام زمان(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) و تمام پيروان حقيقی و منتظران واقعی، علی الخصوص خواهران محترم تبريک و تهنيت عرض میشود. «خداوند متعال به مقرّبين درگاهش همة ما را از شفاعت آن بزرگوار و اجداد طاهرينشان در دنيا و عقبی بهره مند بفرمايد».
در عظمت شخصيّت حضرت زينب کبری(سَلامُ الله عَلَيها) همين بس که نـام گذاری آن حضرت توسّط خودِ خداوند صورت میگيرد. زمانی که آن بزرگوار متـولّد می شوند، حضرت پيـامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) میفرمايند: «او را دوست بداريد و محترم بشماريد، زيرا او شباهت زيادی به جدّه اش خديجه کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) دارد»[1]. البتّه منظور از شباهت آن حضرت، شباهت در دفاع از اسلام و حمايت از دين است. همانطور که حمايت همه جانبة حضرت خديجه(سَلامُ اللهِ عَلَيها)، مخصوصاً حمايت مالی ايشان باعث قوّت و قدرت و استقامت دين گرديد، همانگونه حضرت زينب کبری(سَلامُ اللهِ عَلَيها) نيز از بزرگ پاسداران دين بودند و اگر افشاگریهای ايشان نبود، قيام حضرت امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) که برای احيـای دينِ جدّشـان صورت گرفت، ابتر میماند و واقعة عاشورا آن قدرت و استحکام را پيدا نمیکرد.
در عظمت حضرت زینب(سَلامُ اللهِ عَلَيها) همین بس که برای پدری همچون حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) زینت محسوب میشوند و همواره در کنار امام حسن و امام حسین(عَلَيهِم االسَّلام) بودند و حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) در آستانة شهادتشان به ایشان فرمودند: «یا اُخْتاهُ لا تُنْسینى فى نافِلَةِ اللَّیْلِ»[2] خواهرم مرا در نمازهای شبت فراموش نکن.
مطلبی که در مورد حضرت زینب(سَلامُ اللهِ عَلَيها) بسیـار قـابل توجه میباشد، این است که: در مورد خطابهای آن بزرگوار در مجلس یزید و ابن زیاد(عَلَيهِ اللّعنة)، استفاده شده که گویی حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) بودند که از لسان حضرت زینب(سَلامُ اللهِ عَلَيها) سخن میگفتند. گرچه مطلب مذکور به این معناست که حضرت زینب(سَلامُ اللهِ عَلَيها) در عظمت و صلابتِ نطق و بیان، مانند حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) بودند، ولی معنای دیگری هم دارد و آن، این است که کلام و خطبة ایشان، مردانه بود نه زنانه. و این امر برای تمام زنان و دختران پیام دارد و آن اینکه: وقتی لازم است که زن با مرد اجنبی سخن بگوید، باید اولاً: کلامش مردانه باشد، همانطور که در مبارکة احزاب میفرماید: «فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذی فی قَلْبِهِ مَرَض»[3] زنان نباید در صحبت با مردان لحن صحبتشان را نرم و نازک و پُرجاذبه قرار دهند تا کسی که در قلب او مرض است، طمع پیدا نکند. ثانياً: به ضرورت اکتفا کند.
آنچه که حضرت زينب(سَلامُ اللهِ عَلَيها) را به آن مقام عاليه رسانيد، تقوا و دين مداری و ولايت مداری ايشان بود. آن بزرگوار به اين سبب که فرزند حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) بودند، به آن مقام رفيعه نائل نشدند، همانطور که حضرت فاطمه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) آن جلالت و عظمت را به دليلِ فرزندِ پيامبر(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) بودن نيافتند. اين شخصيّتِ الهی، ساختنی است و با تقوا و عمل صالح فراهم می آيد.
1- راديو معارف
2- رياحين الشريعه، ج3، ص62-61
3- مبارکه احزاب/32