در جلسات سابق در بحثهای مربوط به ماه مبارک رمضان استفاده شد که وقتی خداوند متعال، ماه مبارک رمضان را به عنوان کلاس و دورۀ آموزشی برای تمام سال قرار داده، لذا شایسته نیست که انسان پس از ماه مبارک رمضان پروندۀ آن را ببندد و به سال آینده موکول کند. خداوند میخواهد پروندۀ ماه مبارک رمضان پیوسته باز باشد و ماه مبارک را چراغی قرار داده تا پیوسته و در تمام طول سال نورافشانی کند و همچنان درس زندگی و بندگی و عبودیّت دهد. از اینرو شایسته است که فضای ماه مبارک رمضان را به انحاء مختلف زنده نگه داریم که از جملۀ آنها روزه گرفتن یکی دو روز در هفته، تلاش در اقامۀ نمازهای اوّل وقت و دور هم نشستنهای چهره به چهره و باهم غذا خوردن و مهار اعضاء و جوارح و مدیریّت اخلاقی و عملی و مراقبتهای مستمر میباشد که موجب میشود برکات ماه مبارک رمضان همچنان جریان داشته باشد.
از جمله درسهایی که خدای سبحان در ماه مبارک رمضان به بندگانش می آموزد، عادت شکنی و قابل تغییر بودنِ انسان است. مسئلۀ خَلق و خُلق دو مطلب متفاوت است. خَلق، یعنی خلقت و آن تغییرناپذیر است. یعنی یک سیاه پوست هرگز سفید پوست نمیشود؛ لکن خُلق به معنای اخلاق بوده و تغییرپذیر می باشد. در ماه مبارک رمضان این حقیقت را دریافتیم که انسان تغییرپذیر است و بطور نسبی این تغییر در وجودمان حاصل شد. خداوند سبحان با ماه مبارک رمضان، به بندگـانش آموخت که جملۀ «من اینچنین بار آمدهام و نمیتوانم تغییر کنم» باطل است و انسان روحاً موجودی جاویدان و تغییرپذیر می باشد.
همچنین در ماه مبارک رمضان آموختیم که انسان میتواند زندگی پاک و بدون گناهِ توأم با شادی و نشاط داشته باشد. این تفکّر که در وجود برخی نهادینه شده است که تصوّرشان از شادی و نشاط، فقط مجالس گناه و معصیت می باشد، تفکّر انحرافی است. در ماه مبارک رمضان آموختیم که میتوان زیباترین و شادترین زندگیها را داشت، در عین حال که موحّدانه و بیگناه زندگی کرد، همانطور که زندگی مبارک حضرات ائمّۀ اطهار(عَلَيهِم السَّلام) چنین بوده است. حضرت فاطمه زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها) با حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام)، زیباترین و شادترین و در عین حال بیگناهترین زندگیها را داشتند و این همان بندگی واقعی و زندگیِ خداسالاری است که مورد تأیید و تکریم خداوند متعال و اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) است و تا انسان به چنین زندگی نائل نشده است، به آرامش نمیرسد. انسان فطرتاً تکریمطلب است و به تکریم و احترام پروردگار متعال نیاز دارد، چراکه این تکریم فقط در زندگی خداسالاری و موحّدانه وجود دارد و خداوند کرامت را در تقوا تعبیه فرموده است «اِنَّ اَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللهِ اَتْقاكُم»[1].
[1]- همانا گرامی ترينِ شما نزد خداوند، باتقواترينِ شماست (مبارکه حجرات/13).