بعد از اینکه معلوم شد رسالت ماه مبارک رمضان این است که انسان را به تقوا و جایگاه های رفیعه برساند، سئوالی مطرح می شود و آن اینکه: آیا این همه عنایات در این ماه خود به خود و تصادفی است؟ پاسخ این است که: تقوا محصول اجتناب از محرّمات و انجام واجبات است و تمام برکات در پرتو مراقبت هایی است که انسان در ماه مبارک رمضان در این زمینه دارد. انسان در ماه مبارک رمضان مراقب چشم هایش است تا مرتکب خطاء و معصیت نشوند، ولذا به جاهایی که خداوند نمی خواهد، نظر نمی کند، و به عبارتی چشمهایش تقوا دارند. مراقب زبانش است تا خلاف خواست الهی سخن نگوید و آنطور که خداوند می خواهد سخن گوید و در نتيجه زبانش عفیف است و تقوا دارد؛ در ماه مبارک رمضان اعضاء و جوارح حفاظ دارند و انسان مراقب است که چشم و گوش و زبان و... بیراهه نروند و مراقب اخلاق و رفتار و اعمالش است تا دچار خلاف و خطاء نگردند. حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) می فرمایند: «وَ الْمُؤْمِنُ مُلْجَم»[1]. مؤمن زمانی به سخن درمی آید و زبانش به حرف گشوده می شود که خداوند راضی است. همچنین روزه دار در ماه مبارک رمضان از فضاهای مجازیِ غیراخلاقی فاصله می گرفت که اگر بعد از مـاه مبـارک هم این فاصله گرفتن ها همچنان ادامه یابد و زمانی که جوان پشت کامپیوتر قرار می گیرد و هیچ کس با او نیست، خداوند را بالای سرش ببیند و خطاء نرود و خلاف نکند و بندگی ها ادامه یابد، امید است که به بهشت «فی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَليكٍ مُقْتَدِرٍ»[2] و آن آیندۀ تابناک که خداوند متعال وعده فرموده است، نائل شود و خداوند سبحان او را به مقصد حقیقی که قرب الهی است، صعود دهد. کشتی سیّال وجود انسان آنجا آرامش می یابد و لنگر می اندازد که به قرب ذات لایزال الهی نائل گردد و در وطن حقیقی خود که توحید و بندگی است، مستقر شود، ولذا آرامش در معنای حقیقت کلمه در دنیا و آخرت نصیب اهل تقوا و عباد حقیقی است «اَللّهُمَّ الرْزُقْنا مِنْهُمْ».
بنابراین بعد از ماه مبارک رمضان این چنین به مقام دعاء و التجاء در پیشگاه الهی درآمده و درخواست کنیم که: «يا مَنْ يَقْبَلُ الْيَسيرَ وَ يَعْفُو عَنِ الْكَثيرِ اقْبَلْ مِنِّی الْيَسيرَ وَ اعْفُ عَنِّی الْكَثيرَ اِنَّكَ اَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ»[3]. ای خدایی که کم را می پذیری و در برابر قلیل، کثیر عطاء می فرمایی، تو خود فرموده ای «لا يَيْاَسُ مِنْ رَوْحِ اللهِ اِلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُونَ»[4]، پس ما که در ماه مبارک رمضان، میهمانِ میزبان کریمی همچون تو بودیم، امید داریم کم کاری ها و بدبندگی های ما را نادیده بگیری و ما را ببخشایی. انسان وقتی پیش بزرگی می رود، حتماً با خود هدیه ای می برد، حال، وقتی ما پیش پروردگاری می رویم که غنی مطلق و کمال محض است و تمام هدایا را او به ما بخشیده، دیگر چه لازم داریم که به عنوان تحفه پیش او بریم؟ اگر بگوییم ایمان و تقوا به درگاهت آوردیم، تمام اینها را خودِ او به ما داده است. او کمال مطلق است و همه چیز را بطور کامل دارد، لذا می گوییم: خدایا فقر و عجز و ضعف و نقص و ناتوانی و زمین گیری و ورشکستگی و بیچارگی و ذلّت آورده ایم «یعنی که گنه را به از این نیست بهانه»[5]. پروردگارا تو را به بندگیِ اولیای کرامت قسم می دهیم که این کم را از ما بپذیر و ما را از سفرۀ کرامتت بی نصیب نگردان. الهی تو را به روزه داریِ حضرت امـام زمان(عَجَّلَ الله تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف) سوگند می دهیم که روزه های ما را بپذیر و توفیق بندگی حقیقی به همۀ ما عنایت بفرما.
«بارالهـا! بـه روان مقدّس حضـرت محمّـد و آل محمّـد(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ) درود فرست و در امر ظهـور و فرج مـولا و مقتدایمـان حضـرت ولیّ عصر(عجِّلاللهُتعالیفَرَجَهُالشَّريف) تعجیل بفرما. پروردگارا! توفيق بيداری از خواب گران غفلت و توبۀ حقيقی از تمام خطاها و قصورها و معاصی به همۀ ما مرحمت بفرما. خداوندا! توفيق تأسّی از انسانهای کامل در تمام زمینهها و سیراب شدن از چشمه کوثر به دست ساقی کوثر به همۀ ما عنایت بفرما. پروردگارا! توفیق صبر و شکر و تسلیم و رضا بر تمام دادهها و مواهب و نعمتها و تمام مصائب و مشکلات به همۀ ما کرامت بفرما. بارالها! توفيق کسب سرمایۀ عالی ترِ ایمان و تقوا و اخلاص و یقین به همۀ ما مرحمت بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرما. به مسلمانان ستمدیده علی الخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق، سوریه و يمن نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»
[1]- و مؤمن لجام دارد (بحارالانوار، ج۷۲، ص۲۷۵).
[2]- در جايگاه صدق نزد خداوند مالك مقتدر (مبارکه قمر/55).
[3]- ای که عمل اندک مرا میپذیری و از گناه بسیار درمیگذری ، عبادت اندک را از من بپذیر و گناه بسیار از من را درگذر، همانا تو، تويی آمرزنده و مهربان (مفاتیح الجنان، اعمال سحرهای ماه مبارک رمضان).
[4]- ناامید نمیشوند از رحمت خداوند مگر گروه کافران (مبارکه یوسف(عَلَيهِ السَّلام)/۸7).
[5]- شيخ بهايی(عَلَيهِ الرَّحمَة)