حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) در یک بیان نورانی که درس بندگی است، می فرمایند: «لِلسَّلامِ سَبْعُونَ حَسَنَةً تِسْعٌ وَ سِتُّونَ لِلْمُبْتَدِئِ وَ واحِدَةٌ لِلرّاد»[1] برای سلام هفتاد پاداش است، که شصت و نه پاداشِ آن برای سلام کننده، و یک پاداشِ آن برای جواب دهندۀ سلام می باشد.
در تعالیم عالیۀ اسلامی، سلام دادن مستحب، ولی پاسخ آن واجب است؛ به این صورت که جواب سلام واجب کِفایی است و اگر کسی حتی در حال نماز باشد و کس دیگری وارد شود و سلام دهد، در صورتی که شخص سوم یا افراد دیگری باشند که جواب سلام را بگویند، از شخصی که در حال نماز است، جواب سلام ساقط می شود، ولی اگر اشخاص دیگری نباشند، باید کسی که در حال نماز است، جواب سلام را بگوید و اگر پاسخ ندهد، گرچه نمازش صحیح است، ولی معصیت کرده است.
در بیان نورانی دیگری از حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) مذکور است: «شایستۀ مقام مؤمن نیست اینکه کسی را در حال معصیت و گناه ببیند و او را از گناه باز ندارد»[2]. امر به معروف و نهی از منکر از واجبات مهم دین اسلام است و بی تفاوت بودنِ مؤمنین نسبت به اعمال همدیگر باعث گسترش فساد در جامعه می شود. در بیانی نورانی از امام سجّاد(عَلَيهِ السَّلام) نیز آمده است: «اِيّاكَ وَ الْغِيبَةَ فَاِنَّها اِدامُ كِلابِ اَهْلِ النّار»[3] از غیبت کردن بپرهیـزید، پس همـانـا آن، خوراکِ سگ های اهل دوزخ است. انسان در روز قیامت وارد صحنۀ محشر می شود، درحالی که نماز و روزه و خمس و زکات و... دارد، ولی به این سبب که حق النّاس مانند غیبت بر ذمه دارد و باید صاحب حق را راضی کند، آنقدر باید از نماز و روزه و سایر واجباتش بدهد تا صاحب حق راضی شود و اگر اعمال خویش تمام شود و باز صاحب حق راضی نگردد، در این صورت گناهان صاحب حق را به او می دهند تا طرف راضی شود و بالأخره می بیند چیزی از اعمال خیر برایش باقی نماند و گناهان بسیاری بر ذمّه دارد و لاجرم جز دوزخ برایش راهی نیست. آری وقتی سخنی گفتیم، چنین نیست که گذشت و تمام شد، بلکه ثبت و ضبط شد و باقی می ماند.