ولادت حضرت مولی الموحّدین امام علی(عَلَيهِ السَّلام) در ماه نزول تدریجی قرآن مجید، ماه رجب المرّجب، و شهادتشان، در ماه نزول دفعی قرآن کريم، ماه مبارک رمضان می باشد. ولادت آن حضرت در مسجدالحرام و شهادتشان در مسجد کوفه است. وجود آن حضرت در کنار قرآن و دین قرار دارد و مکمّل دین و قرآن است و تمام اینها بیانگر این حقیقت است که بقای زندگی معنوی انسان بدون وجود امام(عَلَيهِ السَّلام) امکان پذیر نیست و انسان بدون وحی هرگز به مقصد اعلی نمی رسد و دین، با وجود امام(عَلَيهِ السَّلام) تکمیل می گردد. دین، قرآن، نبوّت، رسالت، اصول، فروع، و بقاء تمام اینها به وجود امامت است، چراکه دوران رسالت و نبوّت محدود بوده و توسّط حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) که خاتم النبیّن می باشند، ختم می گردد. نبوّت فیض ابدی نیست، امّا امامت فیض ابدی است و الی یوم القیامه مردم را به مقصد می رساند، ولذا روی زمین هرگز از وجود حجّت معصوم خالی نمی باشد، همانطور که حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «هرگز زمين و جامعۀ بشرى خالى از حجّت و امام نخواهد بود»[1]. اولین مخلوق، حجت الهی بوده و آخرین مخلوق، حجت الهی است و دلالت دارد بر این حقیقت که بدون وجود امام(عَلَيهِ السَّلام)، امکان نیل به رستگاری و رسیدن به حیات طیّبه امکان پذیر نیست. استاد جوادی آملی فرمودند: رسول الله(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه)، پرچم هدایت را به دست کسـانی دادند که به منزلۀ خودشان بودند و نورپاشی عترت(عَلَيهِمُ السَّلام) مانند نورپاشی قرآن، «لا مَقْطُوعَةٍ وَ لا مَمْنُوعَةٍ»[2] خواهد بود. همانطور که نور قرآن، جهانی و جاودانی است، نورپاشی عترت(عَلَيهِمُ السَّلام) نيز، غیرمقطوع و جهانی و جاودانی است.