در چهاردهمین منزل از ماه مبارک رمضان قرار داریم که آن را به نام مقدّس حضرات چهارده معصوم(عَلَيهِمُ السَّلام) مقدّس و بسیار پربرکت میداریم. حضرات معصومین(عَلَيهِمُ السَّلام) پیوسته تَفَاُّل به خیر میکردند. حضرت پیامبر اسلام(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه) میفرمایند: «تَفَاَّلُوا بِالْخَیْرِ تَجِدُوهُ» فال نیک بزنید تا آن را بیابید. انشاءالله تعالی در اين روز مبارک از برکات وجودی آن انوار مقدّسه کمال بهرهمندی را داشته و از زيارت و شفاعتشان در دنيا و عقبی برخوردار گردیم. بعد از بازگشت از زیارت عتبات عالیات، با تمام وجود از آن انوار طیّبه عذرخواهی میکردم که اگر تاکنون در این زیارت کوتاهی شده بود، با بزرگواریهای خودشان آن را عفو فرمایند، چراکه وقتی قرآن ناطق در کنار قرآن مکتوب قرار دارد و تفکيکناپذير است، چطور امکان دارد به زیارت و ملاقات قرآن ناطق نرویم؟ اگر امکان تشرّف برای احدی وجود داشته باشد، واقعاً خسارت و محرومیّت است که کوتاهی کند و به زیارت قرآن ناطق که مکمّل قرآن مکتوب است، مشرّف نشود. اگر تلاش توأم با محبت فراهم شود، آن بزرگواران، خودشان راه را هموار میکنند. البته زیارت در صورتی دارای اجر و فضیلت خواهد بود که با رضایت خانواده صورت گیرد.
پس حال که در ماه مبارک رمضان قرار داریم که ماه اجابت دعاست و شبهای مقدّس قدر را پیشرو داریم که عالیترین زمان اجابت دعاست، شایسته است که توفیق تشرّف معرفتی و عارفاً بحقّه را از خدای سبحان و محبوبانش درخواست نمائیم. قرآن ناطق است که قرآن مکتوب را به نُطق درآورده است، همانطور که حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «ذلِكَ الْقُرْآنُ فَاسْتَنْطِقُوهُ وَ لَنْ يَنْطِقَ وَ لكِنْ اُخْبِرُكُمْ عَنْه»[1] و آن دو مکمّل یکدیگرند و از همدیگر جدا نمیشوند «لَنْ یَفْتَرِقا»[2]. قرآن کریم که کلام خداوند است، وحی تنزیلی، و کلام امام(عَلَيهِ السَّلام)، وحی تبيينی است. به اين معنا که امام(عَلَيهِ السَّلام) کلام و گفتار و کردار و عملشان تفسیر آیه به آیة قرآن کریم است «وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى﴿3﴾ اِنْ هُوَ اِلاّ وَحْیٌ يُوحى﴿4﴾»[3].
حال همانطور که تعداد اندکی به روح قرآن که عمل به قرآن و بندگی و عبودیّت میباشد، نائل میگردند، همانگونه تعدادی اندک به باطن و روح زیارت حضرات معصومین(عَلَيهِمُ السَّلام) که عبودیّت و بندگی است، نائل میشوند. قرآن کریم شفاعت میکند و شفاعتش پذیرفته میشود، همانطور که امام علی(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «وَ اعْلَمُوا اَنَّهُ شافِعٌ مُشَفَّعٌ وَ قائِلٌ مُصَدَّق»[4]، ولی شفاعت قرآن در مورد افرادی است که اهل عمل به قرآن کریم میباشند و درسهای عبودیّت را از نسخة الهی میگیرند؛ به همين ترتيب قرآن ناطق از کسانی شفاعت میکند و شفاعتش پذیرفته میشود که از خدای سبحان و محبوبانش اطاعت کنند و از ایشان تأسّی نمایند «اَطيعُوا اللهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِی الْاَمْرِ مِنْكُمْ»[5].
1- اين است قرآن، پس به نطق درآوريد او را، و سخن نمیگويد، وليکن من خبر ميدهم شما را از آن (نهج البلاغه مرحوم دشتی، فرازی از خطبة158).
2- هرگز جدا نمیشوند (بيان نورانی رسول اکرم(صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ‌الِه)؛ مستدرکالوسائل، ج7، باب47، ص254).
3- و سخن نمیگويد از روی هوس﴿3﴾ نیست آن مگر وحیی که وحی کرده میشود﴿4﴾ (مبارکه نجم/3و4).
4- و بدانيد همانـا او (قرآن) شفاعت کنندهای است که شفاعتش قبول میشود و گويندهای است تصديق شده (نهجالبلاغه، فرازی از خطبة176).
5- اطاعت کنيد خداوند را و اطاعت کنيد رسول را و صاحبان امر از شما را (مبارکه نساء/59).