بزرگترین آسیبی که به زندگی جوان وارد می شود، از طریق کم حرمتی و بی احترامی به پدر و مادر است. گاهی آسیبها و لطماتی در زندگی جوان رخ می دهد که به علت عدم رعایت حقوق والدین و بی حرمتی به ایشان است. مهمترین راه توحید و بندگی از طریق اطاعت و احترام به پدر و مادر می باشد. مرحوم پدر تعریف می کردند که: در زمانهای گذشته زمانی که وارد اتـاقی می شدند که پدرشان در آنجا حضور داشت، آنقدر می ایستادند تا اینکه پدر اجازۀ نشستن بدهد. ولی اکنون متأسّفانه حرمت پدر و مادرها شکسته شده و همین مسئله مهمترین آسیب را به زندگی جوان وارد می آورد. جوانان باید آگاه گردند که هرچه بخواهند، در سایۀ خشنودی پدر و مادر به دست خواهند آورد. اگر در پی موفقیّتهای دنیوی هستند و یا در طلب آخرت می باشند، باید دنبال کسب رضایت پدر و مادر باشند.
درس چهارم، اهتمام به واجبات: مطلبی که شایسته است عزیزان، علی الخصوص جوانان عزیز به آن اهتمام داشته باشند، در مورد واجبات است. حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) به وجود مقدّس امام علی(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «يا عَلِیُّ اِذا رَاَيْتَ النّاسَ يَشْتَغِلُونَ بِالْفَضائِلِ فَاشْتَغِلْ اَنْتَ بِاِتْمامِ الْفَرائِضِ»[1] اى على! هرگاه ديدى مردم به فضايل و مستحبّات مى پردازند، تو به كامل كردن فرايض بپرداز. البته مستحبّات تماماً نور هستند و انسان به وسیلۀ آنها محبّت خداوند را طلب می کند، لکن اثر بخشی آن، در کنار واجبات می باشد و هرگز نباید پررنگ تر از واجبات گردند. به عنوان نمونه: خواندن نماز امام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف) بسیار عالی و نورانیّت بخش است، اما برای کسی که مراقب نماز صبح خویش است و اجازه نمی دهد که قضا شود. یعنی اعمال مستحبّی منهای ادای واجبات، هرگز به مقصد رساننده نیست.
حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) که در آستانۀ شهادتشان قرار داریم، پیام رسان دین هستند، و خیمۀ دین یک ستون اساسی دارد که آن همانا عبارت از نماز می باشد. شهادت آن بزرگوار در راه دین و نماز بود و نماز ظهر عاشورای آن بزرگوار که در اول وقت و بصورت جماعت و علنی و در بحبوحۀ جنگ و تیر باران دشمن اقامه شد، دلیل این مدّعا و نشانگر عظمت نماز اول وقت است. پس شیعۀ آن بزرگوار نیز شایسته است که در مراسم عزاداری حضرتش اهتمام کافی برای ادای نماز اول وقت داشته باشند، نه اینکه هنگام اذان فرابرسد، و سخنران و مدّاح محترم همچنان در حال سخنرانی و مدّاحی و عزاداری باشد؛ اگر مجالس برای آن بزرگوار برگزار می شود و ما خود را خادم ایشان می دانیم، باید در جهت رضایت ایشان عمل نماییم و مهمترین راه کسب رضایت آن بزرگوار، ادای نماز اول وقت است. از مربّیان محترم نیز تقاضا می گردد که در مورد ادای نماز اول وقت اهتمام بالاتری داشته باشند و گفتۀ خویش را به صورت عملی به متعلّمین نشان دهند که مسلماً تأثیر بیشتری در جمع خواهد داشت چراکه «دو صد گفته چون نیم کردار نیست»[2].