«یکی از افرادی که انفاق فرهنگی بسیار عظیمی انجام دادند و از مفاخر اسلام و خادمان اهل بیت(عَلَيهم السَّلام) محسوب میشوند، علامه امینی(رَحمَةُاللهِ عَلَيه) صاحب کتاب نفیس «الغدیر» میباشند. ایشان قسمت اعظم عمر خود را ذوب کرده و در راه حضرت مولای متّقیان امام علی(عَلَيه السَّلام) و آل طاهرینشان تلاش نمودند و با وجود اینکه تُرکزبان بودند، کتاب نفیس «الغدیر» را در بیست و دو جلد به زبان فصیح عربی تألیف کردند که ترجمة آن در دست ماست. آن زمان بمانند زمان کنونی، عصر ارتباطات نبود که از راه دور بتوان مطالب را تهیّه و تنظیم نمود. ایشان برای تهیّة مطلبی که یک دانشمند مصری یا هندی یا تُرک و ... در مورد حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) نوشته اند، به مصر و هندوستان و ترکیه و ... سفر میکردند و عمر گرانقدر خود را در کتابخانه ها برای تهیّه مطالب ارزشمند پیرامون ولایت و امامت حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) صرف میکردند. علامه امینی(رَحمَةُاللهِ عَلَيه) نسخه های بسیار نفیسی از کتب را که کتابخانه ها اغلب در اختیار مردم قرار نمیدادند، شبانه روز داخل کتابخانه مطالعه میکردند و در زمان معیّنی که کتابخانه تعطیل میشد و لازم بود که آنجا را ترک کنند، از مسئولین درخواست میکردند که آنها در را از پشت قفل کنند و بروند و صبح خودشان در را باز کنند و بیایند و در این مدّت مشغول مطالعه و تهیّة مطالب پیرامون امامت و ولایت بودند. آری، این است نصرت حقیقی به دین و قرآن و توحید و نبوّت و امامت. عظمت کتاب نفیس «الغدیر» به این است که علاوه بر علمای شیعه، از سیصد و شصت راوی اهل تسنن نیز بر ولایت حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) و واقعة غدیر روایت ذکر شده و تأیید آورده شده است و حقیقتاً که مخالفین نیز در برابر این کتاب، خلع سلاح شدند. امـام جمعه سنّی مذهب در مورد کتـاب «الغدیـر» به علّـامه امیـنی(رَحمَةُاللهِ عَلَيه) مینویسد: «وقتی کتاب الغدیر را خواندم، تازه دانستم که بیست سال جاهل بودم».
علّامه امینی(رَحمَةُاللهِ عَلَيه) سرمایة عظیم عمرشان را در راه حضرت امیرالمؤمنین امام علی(عَلَيهِ السَّلام) ارزشمند کردند و در راه آن بزرگوار ذوب شدند و در مقابل، از تأییدات حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) بهره مند گشتند.
یکی از دشمنان علّامه امینی(رَحمَةُاللهِ عَلَيه) قصد سوئی نسبت به ایشان داشت و بعد از بیست سال اظهار دوستی و ارادت که صحنه سازی کرده بود، ایشان را به منزلش دعوت نمود تا قصد سوئش را عملی نماید، ولی خداوند متعال به صورت معجزه آسایی ایشان را از آن مهلکه نجات فرمود. وقتی علامّه امینی(رَحمَةُاللهِ عَلَيه) از خانة او خارج شدند، متوجّه شدند که قایقرانی منتظر ایشان است.
رئیس فرهنگ کشور مصر، فرزند منحصر بفردی داشت که مریض بود و پزشکان از درمان او عاجز شده بودند، نامه ای به علامه امینی(رَحمَةُاللهِ عَلَيه) مینویسد که اگر این همه از علی(عَلَيهِ السَّلام) دم میزنی، آیا او میتواند برای فرزند من کاری کند؟ علامه امینی(رَحمَةُ اللهِ عَلَيه) زیر نامة او چنین مینویسند: «بسم الله الرّحمن الرّحیم، خداوند متعال به برکت حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) به فرزند شما، شفا بخشید». آری، کسی که عمری، خود را فدای حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) نمود، این چنین مورد تفقّد و عنایت آن بزرگواران قرار میگیرد «هَلْ جَزاءُ الْاِحْسانِ اِلاَّ الْاِحْسانُ»[1]. همان طور که باب خداوند به روی همگان باز است «بابُكَ مَفْتُوحٌ لِلرّاغِبينَ»[2]، باب امیرالمؤمنین علی(عَلَيهِ السَّلام) نیز به روی همه باز است، چراکه آن بزرگوار مظهر اوصاف الهی میباشند و مماتشان عین حیاتشان است. به راستی چه کسی با امیرالمؤمنین علی(عَلَيهِ السَّلام) بیعت کرد و ضرر دید و پاسخ بیعتش را نگرفت؟»[3].
1- آيا پاداش نيکی جز نيکی است (مبارکة الرّحمن/60).
2- باب تو باز است برای رغبت کنندگان (بيان نورانی امام سجّاد(عَلَيهِ السَّلام)؛ صحيفة سجّاديّه، دعای46).
3- تخليص شده از سخنرانی استاد فاطمی نيا