در ماه مبارک رمضان که ماه عمل به قرآن کریم و ماه صبر و مهربانی و ماه خوش اخلاقی و محبت است، یک دستور اخلاقی از قرآن کریم استفاده می کنیم تا در مورد آن تفکر نمائیم و سعی کنیم ان شاءالله تعالی در زندگی خود پیاده نمائیم.
خداوند متعال در مبارکۀ نور می فرماید: وقتی شما بدون وقت قبلی به خانه کسی رفتید و اهل خانه گفتند از پذیرش شما معذوریم، نرنجید و بدون رنجش برگردید «وَ اِنْ قيلَ لَكُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ اَزْكى لَكُم»[1]. اگر کسی در این حال بدون رنجش برگشت، اهل تزکیه و طهارت است. یعنی در آن لحظه خودخواهیِ او شکسته شده و به اخلاق دینی و ایمانی و توحیدی باریافته است. اما متأسفانه برخی افراد، بخاطر اینکه یک بار جواب سلام او را نداده اند، رنجیده خاطر شده و کینۀ طرف را به دل می گیرند، درحالی که به نقل از بانو فضه آمده است که: «روزی صدای درب خانه آمد، خواستم درب را باز کنم، حضرت زهرا(سَلامُ اللهِ عَلَيها) فرمودند: صبر کن، اين صدای در زدن علی است، می خواهم خودم باز کنم، به زحمت خود را به در رساندند، وقتی علی(عَلَيهِ السَّلام) همسرشان را ديدند، بغض کرده و فرمودند: شما چرا زحمت اين کار را کشيديد؟ فاطمه(سَلامُ اللهِ عَلَيها) فرمودند: شنيده ام اين روزها ديگر مردم به شما سلام نمی کنند، خواستم علی جان من اوّل به شما سلام کرده باشم، علی(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: بـانو جان، سلام که نمی کنند هيچ، من سلام می کنم امّا جواب سلامم را نمی دهند!»[2]. آری این است آموزۀ بزرگ الگوی بشریّت حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) بر تمام انسانها. صاحبـان روح وسیع و بزرگ، اهل رنجش نیستند و راحت می بخشند و گذشت می کنند و آنان که خیلی می بخشند، آرامش بیشتری دارند. در مقابل، کسانی که روحشان کوچک و حقیر است، زود می رنجند و زود عصبانی می شوند و از حال تعادل خارج می شوند و در نتيجه ناآرامند.
شب های مقدّس قدر در پیش است و برای اینکـه بتـوانیـم از لیلة القدر بهره ها بریم، تلاش کنیم که نرنجیم و نرنجانیم و همه، حتی کسانی را که در حق ما بدی کرده اند را ببخشیم، چراکه همه در گردن ما حق دارند و حق کسانی که در حق ما بدی کرده اند، این است که از گناهانشان درگذریم. انسان بواسطۀ عفو و گذشت، اولین خدمت را به خودش می نماید، چراکه روحش شفّاف و زلال می شود و در مقابل، بواسطۀ گلایه و رنجش و کینه و کدورت و بخل و حسد و کبر و غرور و سوءظن که خداوند متعال فرمود: «اِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ اِثْمٌ»[3]، اولین ظلم را به خودش می نماید، چراکه جانش آلوده می گردد و جانِ آلوده و پلید، به میهمان سرای طاهر و ضیافت پاک راه ندارد.
«بارالهـا! بـه روان مقدّس حضـرت محمّـد و آل محمّـد(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) درود فـرسـت و در امـر ظـهـور و فـرج مـولا و مقتـدایـمـان حضـرت ولیّعصر(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) تعجیل بفرما. پروردگارا! توفيق بيداری از خواب گران غفلت و توبۀ حقيقی از تمام خطاها و قصورها و معاصی به همۀ ما مرحمت بفرمـا. خداوندا! همۀ ما را از شرّ نفس و شيطان و سقوط در ورطۀ هلاکت معنوی، مصون و محفوظ بفرما و توفيق هجرت معنوی و باطنی به همۀ ما عنايت بفرما. پروردگارا! همۀ ما را از شيعيان و پيروان حقيقی حضرات اهل بيت عصمت و طهارت(عَلَيهِمُ السَّلام) مقرّر بفرما و از شفاعت کبرای آن بزرگواران بهره مند بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرمـا. به مسلمانان ستمدیده علی الخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق، سوریه و يمن نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»