مطلبی که بسیار حائز اهمیت میباشد، این است که: بر اين اساس که هر عبادتی که نقش بالاتری در رسانیدن انسان به قرب الهی داشته باشد، شیطان بر سر راه آن، بیش از سایر عبادات کمین میکند تا به هر ترتیبی بندگان را از تقرّب باز دارد «لَاََقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَكَ الْمُسْتَقيمَ»[1]، لذا چون نماز از میان عبادات، از اهمیّت بالاتری برخوردار است، بنابراین شیطان با القاء شبهه و وسوسه در نماز و ایجاد سهلانگاری در این وسیلة ارتباطی عظیم، سعی و تلاش میکند که نمازگزار موفق به نماز حقیقی با جمع شرایط ظاهری و باطنی نگردد و از حضور قلب که روح نماز است بینصیب گشته و از نمازی که در توصیف آن فرمودهاند: «اَلصَّلاةُ قُرْبانُ كُلِّ تَقِیٍّ»[2] محروم بماند.
استاد جوادی آملی میفرمایند: در نماز، شیطان با بسیج کردن نیروهایش به سراغ انسان میآید.
1- البته البته مینشینم در کمین ایشان، در راه راست تو (مبارکة اعراف/16).
2- نماز وسیلة تقرّب هر متقی (به خداوند) است (بیان نورانی حضرت امام رضا(عَلَيهِ السَّلام)؛ من لا یحضره الفقیه، ص204).