:

     خداوند متعال انسان را به هر چه که دعوت فرموده، ميل به آن را نيز به صورت نيازي اصيل در نهاد او قرار داده است؛ لذا وقتي که در دين مبين اسلام، انسانهايي را به عنوان الگو و اُسوه معرّفي نموده، الگو­پذيري و ميل به داشتن الگو را نيز در نهاد بشر مقرّر فرموده است.

     در مکتب انسان­ساز اسلام، الگوهاي معرّفي شده براي کمال بشري، در تمام جنبه­ها و زمينه­ها الگو هستند و الگو بودن ایشان مطلقيّت دارد؛ يعني اين الگوها نه تنها در بخش عبادات و اعمال و اخلاق، بلکه در جزئي­ترين امور زندگي اعم از کيفيّت سخن گفتن و نحوة راه رفتن و چگونگی پوشاک و مسکن و حتی خوردن و خوابيدن و ... به عنوان اُسوه معرّفي شده­اند.

     مسئلة ازدواج نيز از جمله مواردي است که خداوند متعال، الگوهايي از کاملان و واصلان را در اين زمينه براي انسان ارائه فرموده است که در رأس آنها زندگاني وجود مقدّس حضرت امام علي(عَلَيهِ­السَّلام) و حضرت فاطمة زهرا(سَلامُ­الله­عَلَيها)، قرار دارد که عالي­ترين نمونة يک زندگي بهشي و ملکوتي است و تشکیل یک زندگی متعالی فقط با پيروي از چنين الگوهايي ميسور خواهد بود.

     خداي سبحان وجود مقدّس حضرت پيامر اسلام(صَلَّي­اللهُ­عَلَيهِ­وَ­آله) را اسوة حسنه معرّفي فرموده است «­لَقَدْ کانَ لَکُمْ فی رَسُولِ اللهِ اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ»[1] و از آنجايي که اهل­بيت عصمت و طهارت(عَلَيهِمُ­السَّلام) همگي نور واحده و مظهر اسماي حسناي الهي مي­باشند «کُلُّنا واحِدٌ مِنْ نُورٍ واحِد»[2]، لذا وجود مقدّس حضرت فاطمة ­زهرا(سَلامُ­الله­عَلَيها) نیز اسوة حسنه و کامله در تمام زمينه­ها براي تمام انسانها تا قيام قيامت مي­باشند. يکي از مهمترين زمينه­هاي الگو بودن آن بزرگوار، ازدواج نورانی و مبارک ایشان با وجود مقدّس حضرت­ علی(عَلَيهِ­السَّلام) می­باشد که آنچنان دارای اهداف متعالی و ثمرات گرانقدری بود که حقيقت و معنای باطنی بخشی از سورة مبارکة الرّحمن در شرح و وصف آن خانوادة نورانی می­باشد که فرمود: «مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ﴿19﴾ بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ﴿20﴾ فَبِاَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ﴿21﴾ يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤلُؤُ وَ الْمَرْجانُ﴿22﴾»[3]. منظور از دو دريا که به هم درآميختند، وجود مقدّس حضرت اميرالمؤمنين علی(عَلَيهِ­السَّلام) و فاطمة زهرا(سَلامُ­الله­عَلَيها) می­باشند که درياي معرفت و ايمان و بصيرت و محبّت هستند و مراد از «بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغيانِ»، حدّ فاصل آن دو بزرگوار، یعنی وجود مقدّس حضرت پيامبر­اسلام(صَلّی­اللهُ­عَلَيهِ­وَآلِهِ) هستند و «اللُؤلُؤ وَ الْمَرْجانُ»، حضرات حسنين(عَلَيهِماالسَّلام) می­باشند.

 

1- البته به تحقیق می­باشد برای شما در رسول خدا(صَلّی­اللهُ­عَلَيهِ­وَآلِهِ) اسوة حسنه (مبارکة احزاب/21).

2- همة ما یکی هستیم از نوری واحد (بحارالانوار، ج 26، ص 16).

3- روان کرد دو دريا را که ملاقات می­کنند همديگر را﴿19﴾  بين آن دو حدّ فاصلی است که به همديگر زيادتی نمی­کنند﴿20﴾ پس کداميک از نعـمتهای پروردگارتـان را تـکذيـب مي­کنيد﴿21﴾ خارج می­شود از آن دو مرواريد و مرجان﴿22﴾ (مبارکة ­الرّحمن/19الی22).