«اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا اَبا عَبْدِاللهِ وَ عَلَى الْاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنائِك عَلَيْكَ مِنّی سَلامُ اللهِ اَبَداً ما بَقيتُ وَ بَقِیَ اللَّيْلُ وَ النَّهارُ وَ لا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِيارَتِكُمْ اَلسَّـلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَ عَلٰى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ عَلٰى اَوْلٰادِ الْحُسَيْنِ وَ عَلٰی اَصْحابِ الْحُسَيْن(عَلَيهِ السَّلام) ... اَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَيْنِ يَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَيْنِ وَ اَصْحـابِ الْحُسَيْنِ الَّـذينَ بَـذَلُـوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَيْن(عَلَيهِ السَّلام)»[1].
ان شاءالله طاعات و عبادات و عزاداری ها و ابلاغ رسالت ها و خدماتتان به «دمی یا درمی یا قلمی یا قدمی» مورد قبول خدای منان و حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و آل طاهرینشان و حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) و حضرت امام زمان(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) و یارانشان قرار گیرد «اَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاء»[2]. بانو اُمّ سلمه از همسران عالیقدر حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) بودند، «اَنَس خدمتگذار رسول خدا(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) از آن حضرت روایت كرده كه فرمودند: یكى از فرشتگان مقرّب پروردگار اجازه گرفت تا مرا زیارت كند و آن روز پیامبر(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) در خانۀ اُمّ سلمه و نوبت او بود. رسول خدا(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) اُمّ سلمه را فرمودند: در را ببند كسى وارد نشود، اُمّ سلمه جلو در بود كه حسین(عَلَيهِ السَّلام) وارد شد و دوان دوان خـود را در دامن رسـول خدا(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) افكند، حضرت او را مى بوئیدند و مى بوسیدند، فرشتۀ الهى به پیامبر(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) گفت: این فرزندت را امّت تو مى كُشند، اگر بخواهى محل كشته شدنش را به شما نشان مى دهم، سپس سرزمین كربلا را به حضرت نشان داد و یك قبضه از خاك محل قبر حضرت حسین(عَلَيهِ السَّلام) را به پیامبر(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) تسلیم كرد، رسول خدا(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) آن را بوئیدند و فرمودند: سرزمین كربلاست، پیامبر(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) تربت را به اُمّ سلمه دادند و فرمودند: هرگاه این خاك تبدیل به خون شد، بدان كه حسینم شهید گردیده»[3].
در جلسات سابق درس هایی از باطن و حقیقت عاشورا استفاده شد که درواقع حقیقت قرآن و اسلام است. اوّلین پیام عاشورا نماز است. نماز اوّلین جایگاه را در مکتب حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) دارد، ولذا اوّلین نشانه و شاخصۀ عزادار و محبّ حسینی و محبّ اهل بیت عصمت و طهارت(عَلَيهِم السَّلام) و شیعۀ حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) اهتمام و احترام و اکرام و اعزاز نماز است. کسی که اهتمام به نماز دارد، نماز را از اوّل وقت آن به سایر اوقات موکول نمی کند. حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) می فرمایند: «اِمْتَحِنُوا شيعَتَنا عِنْدَ مَواقيتِ الصَّلاةِ كَيْفَ مُحافَظَتُهُمْ عَلَيْها»[4] بیازمایید شیعیان ما را در اوقات نماز که چگونه بر آن محافظت می کنند، یعنی اگر در اوّل وقت نماز می خوانند شیعۀ حقیقی ما هستند. معمولاً انسان هرآنچه را که برای او مهم است در رأس قرار می دهد، ولذا کسی که نماز برای او اهمیّت دارد، در هیچ شرایطی، غیر از مواردی که خطر جانی و آبرویی دارد، نمازش را به تأخیر نمی اندازد و بخوبی می داند که خداوند نظاره گر اعمال و رفتـار اوست «فَيَنْظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ»[5]. کسی کـه در اوّل وقت نمـاز می خواند، به امام زمانش اقتداء کرده است. البته منظور این نیست که حضرت امام زمان(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) هم در همان زمان مشغول نماز هستند، چراکه ممکن است افق آنان متفاوت باشد. بلکه چون امام زمان(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) نماز را در اوّل وقت اقامه می کنند، کسانی هم که در اوّل وقت نماز می خوانند، اقتداء کننده به امام زمان(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) هستند.
حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) در مورد فضيلت نماز اوّل وقت فرمودند: «اِنَّ فَضْلَ الْوَقْتِ الْاَوَّلِ عَلَى الْآخِرِ كَفَضْلِ الْآخِرَةِ عَلَى الدُّنْيا»[6] و در مقایسۀ دنیا و آخرت همین بس که حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) فرمودند: «مَا الدُّنْيا فِی الْآخِرَةِ اِلّا مِثْلُ ما يَجْعَلُ اَحَدُكُمْ اِصْبَعَهُ فِی الْيَمِّ فَلْيَنْظُرْ بِمَ يَرْجِع»[7] دنيا در قبال آخرت مثل آن است كه يكى از شما انگشت به دريا زند، پس بنگرد كه انگشتش چه اندازه آب به خود گرفته است!
بنابراین شایسته است که اهتمام بالاتری به نماز، خصوصاً نماز اوّل وقت داشته باشیم و در این راستا، معلّمان و مربّیان محترم که حقیقتاً زیر ذرّ ه بین قرار دارند، مسئولیّتشان بیشتر و بالاتراست، چراکه با اعمال و رفتارشان باعث هدایت و یـا ضلالت جمع کثیری می گردند.
[1]- سلام بر تو ای اباعبدالله(عَلَيهِ السَّلام) و بر روح هايی که در آستانت مدفون شدند، بر تو باد از طرف من سلام و درود خداوند هميشگی تا زمانی که باقی است شب و روز و قرار ندهد خداوند آخرين عهد از من برای زيارت شما، سلام بر امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) و سلام بر علی بن الحسین(عَلَيهِ السَّلام) و سلام بر اولاد امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) و سلام بر اصحاب امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) خداوندا، روزيم کن شفاعت امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) را در روز ورود و برجا دار گام راستينم را نزد خودت با امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) و اصحاب امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) کسانی که بذل کردند خون قلبشان را در راه امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) (مفاتیح الجنان، فرازی از زیارت عاشورا).
[2]- کجاست طلب کنندۀ خونِ کشته شده در کربلا (مفاتیح الجنان، فرازی از دعای ندبه).
[3]- بحار، ج44، ص229؛ حیات الامام الحسین(عَلَيهِ السَّلام)، ج1، ص100
[4]- بحارالانوار، ج71، ص391
[5]- پس نظر می کند که چگونه عمل می کنيد (مبارکه اعراف/129).
[6]- همانا برتری وقت اوّل (نماز) بر آخر، مانند برتری آخرت بر دنياست (الکافی، ج3، ص274).
[7]- بحارالانوار، ج70، ص119