همانطور که سابقاً از محضر اساتید معظّم استفاده شده، عاشورا یک حقیقت جاویدان است و روز عاشورا روز تجلّی توحید و ظهور «لا اله الا الله» می باشد و منطق امام حسین(عَلَيهِ­ السَّلام)، منطق قرآن و منطق ذات لایزال الهی است. وحی بر دو صورت است: 1- وحی تنزیلی که از سوی خدای سبحان بر رسول مکرّمش نازل شده است. 2- وحی تبیینی، یعنی آنچه که امام(عَلَيهِ ­السَّلام) می­فرمایند؛ زیرا همانطور که حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی­ اللهُ­ عَلَيهِ­ وَ­آلِهِ) جز کلام الهی، کلامی ندارند «وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‏﴿3﴾ اِنْ هُوَ اِلاّ وَحْیٌ يُوحى‏﴿4﴾»[1]، همانگونه معصوم(عَلَيهِ ­السَّلام) نیز جز آنچه خداوند فرموده، بیان نمی­فرمایند. بنابراین همانطور که قرآن کریم در شب مقدّس قدر نازل شده و در روز عید غدیر، کامل گشته، در روز مقدّس عاشورا نیز معنا و تفسیر شده است. به عبارت دیگر، عالی ترین تجلّی و تفسیر عملی قرآن کریم، در روز عاشورا می­باشد. عالی­ترین زمینۀ ظهور وجود مقدّس حضرت امام زمان(عجِّل­ اللهُ­ تعالی­ فَرَجَهُ­ الشَّريف) را در روز مقدّس عاشورا، قیام حضرت امام حسین(عَلَيهِ­ السَّلام) فراهم آورد. حال، همانگونه که کلام معصوم(عَلَيهِ­ السَّلام) که همان کلام­ الهی است، الی یوم­ القیامه زنده و جاویدان است، قیام عاشورا نیز، فعل معصوم(عَلَيهِ­ السَّلام) است و فعل معصوم(عَلَيهِ­ السَّلام)، همان فعل خداوند می باشد «قَوْلُهُ قَوْلُ اللهِ»[2]، ولذا جهانی و جاودانی می­باشد و الی یوم ­القیـامه انسان تربیت می­کند و مجاهد می­پروراند و همچنان زمان­ها را می­شکافد و نه تنها هرگز گرد کهنگی بر آن نمی ­نشیند، بلکه همانند آیات قرآن، گذشت زمان، آن را بیشتر معنا می­کند «اِنَّ لِلْقُرْآنِ مَعانٍ یُعَرِّفُهُ الزَّمان»[3]. آری، فعل امام حسین(عَلَيهِ­ السَّلام) و قیام و حماسۀ حسینی تا قیام قیامت زنده است، چراکه احیـاکنندۀ اسلام و تجدید حیات کنندۀ قانون پروردگـار می­باشد که در حال مرگ و نابودی بود. از اینرو حضرت امام حسین(عَلَيهِ­ السَّلام) نه تنها بر گردن شیعه، بلکه به تمام اهل تسنّن و اهل کتاب و یهود و نصاری حق دارند. گاندی، رهبر هندوستان می­گوید: «من چیز تازه ای برای مردم هند نیاورده ام، آنچه انجام دادم، محصولی است از مطالعات و تحقیقات که دربارۀ تاریخ زندگی قهرمان کربلا انجام دادم. اگر ما بخواهیم هند را از چنگال استعمار نجات دهیم، لازم است همان راهی را بپیماییم که حسین بن علی(عَلَيهِ­ السَّلام) پیمود»[4].

 

[1]- و سخن نمی گوید از روی هوا و هوس﴿3﴾ نيست آن مگر وحيی که وحی کرده می شود﴿4﴾ (مبارکة نجم/3و4).

[2]- سخن او سخن خداوند است (بحارالانوار، ج24، ص297).

[3]- در حقیقت برای قرآن معناهائی است که می شناساند آن را (گذشت) زمان.

[4]- فرهنگ عاشورا، جواد محدثی