وقتی نعمتهای باطنی قابل مقایسه با نعمتهای ظاهری نیستند، معلوم میشود که وجود مقدّس پیامبر اسلام(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ) و حضرت امام علی(عَلَیهِالسَّلام) و حضرت فاطمه(سَلامُاللهِعَلَيها) و آلطاهرینشان چه تحفۀ ربّانی و هدیۀ الهی و عطیّۀ گرانمایهای هستند. حضرت پیامبر اسلام(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ) خود و حضرت امام علی(عَلَیهِالسَّلام) را پدران امّت معرفی میفرمایند «اَنَا وَ عَلِیٌّ اَبَوا هذِهِ الْاُمَّة»[1]، و چه نعمتی بالاتر از این که ما چنین پدرانی و مادری همچون حضرت فاطمۀ زهرا(سَلامُاللهِعَلَيها) داریم. خداوند آن بزرگواران را خلق فرمود تا اولاً: خود را برای ما معرفی بفرماید «کُنْتُ کَنْزاً مَخْفِیّاً فَاَحْبَبْتُ اَنْ اُعْرَفَ فَخَلَقْتُ الْخَلْقَ لِکَیْ اُعْرَف»[2]. «به علی شناختم من، به خدا قَسَم خدا را»[3]. ثانیاً: انسان بداند که خداوند چه گوهرهای اجلالی را در وجود او تعبیه فرموده است. آری، خداوند الگویی همچون حضرت فاطمۀ زهرا(سَلامُاللهِعَلَيها) را در اختیار انسان قرار داده تا با تبعیّت از این الگوهای الهی و قرار دادنِ خود در معرض بارش و تابش رحمت آن بزرگوار، خود را شبیه ایشان کند. اگر انسان حقیقتاً خود را در معرض تابش آن بزرگواران قرار دهد، بهار وجود او به منصّۀ ظهور می رسد.
شکّی نیست که تقرّب به هر کسی، از راه تلبّس به صفـات او امکان پذیر است، ولذا اگر بخواهیم به خداوند نزدیک شویم، باید به خصایص و اسمای الهی مجهّز گردیم. به میزان تلبّس به اوصاف الهی، تقرّب به ساحت باریتعالی حاصل می شود و از آنجایی که حضرت فاطمۀ زهرا(سَلامُاللهِعَلَيها) مظهر اتمّ صفات پروردگار هستند، لذا با تلبّس به صفات حضرت فاطمۀ زهرا(سَلامُاللهِعَلَيها) می توان به آن حضرت و خدای سبحان تقرّب یافت. آن بزرگواران آئینۀ تمام نمای اوصاف کمال و جمال الهی هستند.