خداوند متعال نعمت می دهد و نظاره گر است که انسان چگونه برخورد میکند «فَیَنْظُرَ کَیْفَ تَعْمَلوُن»[1]. یکی از نعمتهایی که خداوند در اختیار انسان قرار داده، نعمت دارایی و مال و ثروت است و نظارهگر است که چگونه از آن بهرهبرداری میکند. یعنی درواقع خدای سبحان این نعمت را که امانت الهی است، در چند روزۀ زندگی دنیوی در اختیار انسان قرار میدهد و نوع بهرهگیری انسان، مشخِّص مقام او در پیشگاه حق تعالی است. اگر انسان انفاق مینماید، سرای جاویدان را با آن آباد میکند و درواقع به خودش خدمت مینماید «وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَلِاَنْفُسِكُمْ»[2]. خداوند متعال بینیاز از انفاق بندگانش است و گرچه انسان با انفاق، از نیازمندان فقرزدایی میکند، ولی درواقع فقر معنوی را از وجود خود میزداید و روحیّۀ مال دوستی و شِحّ نفس و بُخلِ مال، بـا انفـاق فی سبیل الله درمان میگردد. حضرت امام جواد(عَلَیهِالسَّلام) میفرمایند: «اَهْلُ الْمَعْرُوفِ اِلَى اصْطِناعِهِ اَحْوَجُ مِنْ اَهْلِ الْحاجَةِ اِلَيْه»[3] نيازِ نيكوكاران به انجام دادن كار نيك بيش از نياز نيازمندان است.