خداوند متعـال در ادامۀ آیـۀ شریفۀ مورد بحث می­فرماید: آیا می­خواهید با این کار علیه خودتان دلیل آشکاری در پیشگاه الهی درست کنید «اَ تُريدُونَ اَنْ تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَيْكُمْ سُلْطاناً مُبيناً». یعنی با اتّخاذ دوست منحرف که برای مؤمنین، عملی غیرقانونی و غیرمشروع است، چنین اجازه ای ندارید که مقام خود را به انحطاط بکشانید و با سوءاختیار خود، حجّت تعذیبی برای خودتان پیدا کنید. آیا می­خواهید با این کارتان علیه خودتان دلیلی روشن بدهید که خداوند شما را به دلیل اتّخاذ دوستی با غیرمؤمنین گرفتار کند؟ آیۀ شریفۀ مورد بحث، یکی از آیاتی است که بر وجود اختیار در انسان دلالت دارد و روشن می­سازد که انسان موجودی مختار است.

«اینکه فردا این کنم یا آن کنم           این دلیل اختیارست ای صنم»[1]

     عتاب پروردگار و سَخَط و عذاب الهی، دلیل روشن و واضحی است بر اینکه اعمال انسان، اختیاری صورت می­گیرد. انسان در اثر سوءاختیار خود باعث می­شود راه هدایتِ ویژه را که از آنِ مؤمنین واقعی است، به روی خود ببندد. گمراه کردن خداوند مانند هدایت، یک امر وجودی نیست، بلکه یک امر عَدَمی است؛ یعنی خداوند سلب توفیق می­فرماید و باب حقیقت را به روی او می­بندد و راه هدایت خاصه را مسدود می­فرماید.

 

[1]- مثنوی معنوی